Villejuif - Serge Reggiani

Je n’vous cris pas de Brest

Ni de Prague ni de Madrid

Moi je vous cris de France

De l’hpital de Villejuif

a va bientt faire dix annes

Qu’on me cache dans un coin

Qu’on vient me jeter la pte

Dans ma chambre chaque matin

Je ne sais pas ce que j’ai bien pu faire

Pour tre mis la fourrire

A la fourrire des humains

Qu’est-ce que je fais en pyjama

A tourner entre ces murs blancs

Appeler qui, implorer quoi

D’o je suis personne ne m’entend

Toutes mes peines sont peines perdues

Je vis mais a ne compte plus

Puisqu’ils m’ont ray des vivants

Je n’vous cris pas de Brest

Ni de Prague ni de Madrid

Moi je vous cris de France

De l’hpital de Villejuif

Ils peuvent me piquer la peau

Et me sangler mon lit

J’entends toujours mille marteaux

Rsonner dans mes insomnies

Je vois toujours des foules dfouler

Des mains et des portes fermer

Je ne trouve plus la sortie

J’ai pourtant d tre un enfant

Moi aussi j’ai d courir

Aprs des chiens, des cerf-volants

Si je pouvais y revenir

Mais je ne sais plus o dans quelle banlieue

J’ai sem les cailloux qui me Ramnerait ce jardin

Je n’vous cris pas de Brest

Ni de Prague ni de Madrid

Moi je vous cris de France

De l’hpital de Villejuif.

Ik schreeuw niet tegen je vanuit Brest

Noch uit Praag, noch uit Madrid

Ik bel je vanuit Frankrijk

Van het Villejuif-ziekenhuis

binnenkort tien jaar oud

Verberg me in een hoek

Dat iemand me het deeg komt gooien

Elke ochtend in mijn kamer

Ik weet niet wat ik had kunnen doen

in beslag worden genomen

Op jacht naar de mens

Wat doe ik in pyjama

Spinning tussen deze witte muren

Bel wie, smeek wat

Van waar ik ben hoort niemand me

Al mijn verdriet is verspild verdriet

Ik leef maar een telt niet meer

Sinds ze me uit de levenden hebben gekrabd

Ik schreeuw niet tegen je vanuit Brest

Noch uit Praag, noch uit Madrid

Ik bel je vanuit Frankrijk

Van het Villejuif-ziekenhuis

Ze kunnen mijn huid prikken

En bind me vast aan mijn bed

Ik hoor nog steeds duizend hamers

Weerklinken in mijn slapeloosheid

Ik zie altijd menigten haasten

Handen en deuren sluiten

Ik kan de uitgang niet meer vinden

Ik moet een kind zijn geweest

Ik moest ook rennen

Na honden, vliegers

Als ik terug kon gaan

Maar ik weet niet waar in welke buitenwijk

Ik zaaide de kiezels die me terug naar deze tuin zouden brengen

Ik schreeuw niet tegen je vanuit Brest

Noch uit Praag, noch uit Madrid

Ik bel je vanuit Frankrijk

Van het Villejuif-ziekenhuis.