On n'en meurt pas mais ça vous tue - Serge Reggiani

Un rayon de soleil à travers la verrière

Des gouttes de rosée au rosier, suspendues

La nuit comme un brouillard sur un chemin de terre

On n’en meurt pas mais ça vous tue

On n’en meurt pas mais ça vous tue

Le cœur qui ne fait plus que ce qu’il veut bien faire

De l’insoucieux désordre à la triste vertu

Le parfum des lilas près d’un ange de pierre

On n’en meurt pas mais ça vous tue

On n’en meurt pas mais ça vous tue

Il y a dans la douceur un parfum nostalgique

La beauté bien souvent vous met du blues au cœur

Est-ce un caprice ou bien la vie qui nous indique

Qu’il en faut du talent pour goûter au bonheur?

Le chagrin qui se perd dans le nœud d’un mouchoir

Le doute qui vous laisse au bord de l’inconnu

L’envie de tout comprendre et la peur de savoir

On n’en meurt pas mais ça vous tue

On n’en meurt pas mais ça vous tue

Un oiseau prisonnier d’un fouillis de feuillage

L'émotion partagée d’un baiser retenu

L’idée que l’on s’en fait quand il a vingt ans d'âge

On n’en meurt pas mais ça vous tue

On n’en meurt pas mais ça vous tue

Un rayon de soleil à travers la verrière

Des gouttes de rosée aux rosiers, suspendues

Cela vous tue bien sûr, mais de jolie manière

Et puisqu’on n’en meurt pas, que demander de plus?

Le regard d’un enfant planté dans mes yeux tristes

Comme une épée d’amour, comme un baume perdu

Et sa petite main qui me dit que j’existe

Je n’en meurs pas, mais que veux-tu?

Je n’en meurs pas, mais que veux-tu?

Mon amour ça me tue autant que la tendresse

D’un geste que tu as qui me déshabitue

Quelquefois de penser que la vie me déteste

Ce geste là, pas pris, pas vu

Il me tuera, mais il continue!

Een zonnestraal door de overkapping

Dauwdruppels op de rozenstruik, hangend

's Nachts als een mist op een onverharde weg

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

Het hart dat alleen doet wat het wil doen

Van zorgeloze wanorde tot droevige deugd

De geur van seringen bij een stenen engel

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

Er zit een nostalgische geur in zoetheid

Schoonheid brengt vaak de blues in je hart

Is het een bevlieging of vertelt het leven ons?

Dat er talent nodig is om geluk te proeven?

Het verdriet dat verloren gaat in de knoop van een zakdoek

De twijfel die je op de rand van het onbekende plaatst

Het verlangen om alles te begrijpen en de angst om te weten

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

Een vogel gevangen in een wirwar van gebladerte

De gedeelde emotie van een ingehouden kus

Het idee dat je krijgt als hij twintig jaar oud is

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

We gaan er niet aan dood, maar je gaat er wel aan dood

Een zonnestraal door de overkapping

Dauwdruppels op rozenstruiken, hangend

Het doodt je zeker, maar op een mooie manier

En aangezien je er niet aan doodgaat, wat wil je nog meer?

De blik van een kind geplant in mijn droevige ogen

Als een zwaard van liefde, als een verloren balsem

En zijn kleine hand die me vertelt dat ik besta

Ik ga niet dood, maar wat wil je?

Ik ga niet dood, maar wat wil je?

Mijn liefde, het doodt me net zoveel als tederheid

Van een gebaar dat je me niet gewend bent

Soms om te denken dat het leven me haat

Dit gebaar, niet genomen, niet gezien

Hij zal me vermoorden, maar hij gaat door!