Les miroirs se souviennent - Serge Reggiani

Canal Saint-Martin

Un soir de juin

Deux enfants de l'éphémère

Chantaient Apollinaire

Rilke, Nerval

Cela fait longtemps

C’est vrai mais quand

Je reprends la passerelle

Je crois revoir nos ombres frêles

Sur le canal

Passent les joies, les peines.

Quand le temps se fait vieux

Les miroirs se souviennent

Toujours un peu

Cassent les porcelaines

Quand l’oubli est tout près

Les souv’nirs nous reviennent

Dans un reflet

Cette vieille armoire

Et son miroir

Ont connu toutes tes robes,

Ces tenues strictes et sobres

Que tu portais

Maman, aujourd’hui.

Il est ici

Ce grand meuble où dans la glace

Parfois ton ombre qui s’efface

Réapparaît

Passent les joies, les peines.

Quand le temps se fait vieux

Les miroirs se souviennent

Toujours un peu.

Valse le quotidien

L’amnésie se déchire

La mémoire nous revient

Sans réfléchir

Non, rien ne s'éteint

Derrière le tain

De ces objets qui partagent

Avec nous notre image

En l’inversant

Et dans leur royaume

Tous les fantômes

De nos regards, de nos gestes

Nous voient changer alors qu’ils restent

Infiniment.

Passent les joies, les peines.

Quand le temps se fait vieux

Les miroirs se souviennent

Toujours un peu

Tracent des jours enfouis

Sur l'écran éternel

La mémoire nous poursuit

Et les miroirs

Se rappellent.

Canal Saint-Martin

Een juni-avond

Twee kinderen van de kortstondige

Apollinaire zong

Rilke, Nerval

Het is lang geleden

Het is waar, maar wanneer?

Ik ga de catwalk op

Ik denk dat ik onze zwakke schaduwen weer zie

Op het kanaal

Geef de vreugden, de zorgen door.

Als de tijd oud wordt

De spiegels onthouden

Altijd een beetje

Breek het porselein

Wanneer de vergetelheid nabij is

De herinneringen komen bij ons terug

In een reflectie

Deze oude kast

En zijn spiegel

Heb al je jurken gekend,

Deze strenge en sobere outfits

Wat jij droeg

Mam, vandaag.

Het is hier

Dit grote meubel stond in de spiegel

Soms is je vervagende schaduw

verschijnt weer

Geef de vreugden, de zorgen door.

Als de tijd oud wordt

De spiegels onthouden

Altijd een beetje.

Wals de Daily

Geheugenverlies is aan het scheuren

De herinnering komt bij ons terug

Zonder na te denken

Nee, er gaat niets uit

Achter het blik

Van die objecten die delen

Bij ons ons imago

Door het om te keren

En in hun koninkrijk

alle geesten

Van ons uiterlijk, van onze gebaren

Zie ons veranderen terwijl ze blijven

oneindig.

Geef de vreugden, de zorgen door.

Als de tijd oud wordt

De spiegels onthouden

Altijd een beetje

Traceer begraven dagen

Op het eeuwige scherm

De herinnering achtervolgt ons

En de spiegels

Onthouden.