Journal - Serge Reggiani

Le vingt et un septembre

Je reprends ce journal

Dans la fentre de ma chambre

Passe un oiseau banal

Il y a la grve du mtro

Tout l’heur' ma mre est passe…

Elle a dit que je fumais trop

Puis elle a parl du pass

J’ai vu au soleil de la rue

Marcher une femme aux bras nus…

Samedi trois dcembre

Je n’ai plus rien crit

Depuis ce jour de fin septembre

O il y a eu ce cri

C’tait dans le jardin voisin

Ses bras nus enlaaient quelqu’un…

Il a neig tout ce matin

Je lui ai parl dans la rue

J’ai dit, j’ai dit, je ne sais plus

Mais ce soir c’est chez moi qu’ell' vient…

Dimanche douze avril

Le printemps est en ville

J’cris ce soir l’encre rose

Il s’est pass des choses

Moi qui disais que le mariage

N’tait pas encore de mon ge…

Ma mre avait un chapeau blanc

Mes deux frres avaient mis des gants

C’tait en janvier, et pourtant

On croirait qu’il y a longtemps

Nous sommes fin septembre

Je ne sais plus le jour

Me revoici dans cette chambre

Un homme sans amour

Je n’ai pas bien compris pourquoi

N’en parlons plus, n’en pleurons plus…

Je la regarde qui s’en va Dans le soleil la rue est sage

Cette douce femme aux bras nus

Que je vois sortir de l’image…

Cette douce femme aux bras nus

Que je vois sortir de l’image.

eenentwintig september

Ik pak dit dagboek

In mijn slaapkamerraam

Passeert een gewone vogel

Daar is de metrostaking

Zojuist is mijn moeder overleden...

Ze zei dat ik te veel rookte

Toen sprak ze over het verleden

Ik zag in de straat zon

Een vrouw met blote armen lopen...

zaterdag 3 december

Ik heb niets meer geschreven

Sinds die dag eind september

Waar was die kreet?

Het was in de volgende tuin

Zijn blote armen omhelsden iemand...

Het heeft de hele ochtend gesneeuwd

Ik sprak haar op straat

Ik zei, ik zei, ik weet het niet meer

Maar vanavond komt ze naar mijn huis...

Zondag twaalf april

De lente is in de stad

Ik schrijf vanavond roze inkt

dingen gebeurden

Ik die dat huwelijk zei

Was mijn leeftijd nog niet...

Mijn moeder had een witte hoed

Mijn twee broers hadden handschoenen aangetrokken

Het was januari, en toch

Het voelt als lang geleden

We zijn eind september

Ik weet de dag niet meer

Hier ben ik weer in deze kamer

Een man zonder liefde

Ik begreep niet helemaal waarom

Laten we er niet meer over praten, laten we niet meer huilen...

Ik zie haar gaan In de zon is de straat wijs

Deze lieve vrouw met blote armen

Die ik uit de foto zie komen...

Deze lieve vrouw met blote armen

Die ik uit de foto zie komen.