Il ne faudra jamais - Serge Reggiani

Il ne faudra jamais

Dire tout ce qu’on a vécu

Ça ne regarde pas

Les gens du temps qui passent

Ni mes histoires de cœur

Ni mes amours déçues

N’avantageront

Mon reflet dans la glace

Je suis un enfant

Qui marche à pas comptés

Entre des HLM

Et des fleurs en plastique

Entre trois cimetières

Et quatre vérités

En plein cœur d’un présent

Qui va fermer boutique

Il ne faudra jamais dire

Ce qu’on a compris

On l’a fait par hasard

Et sans aucun mérite

Quand j’ai vidé ma poche

Il me reste le prix

De quatre roses rouges

Et d’un cornet de frites

Il ne faudra jamais

Révéler nos secrets

Ça ne regarde pas

Les gens qui nous regardent

Ils viennent d’un pays

Où plus rien n’est sacré

Ils crèvent entre copains

Tant pis, que Dieu les garde

Il ne faudra jamais dire

Qu’on était heureux

Qu’on avait du talent

Qu’on était magnifiques

Que d’un exploit d’huissier

On savait faire du feu

Et que du mal d’amour

On faisait des musiques

Il ne faudra jamais dire

Qu’on était idiots

Qu’on ne savait rien

Mais qu’on vivait quand même

Quand on a dégusté

Sa jeunesse au boulot

Avec la mort qui vient

On peut faire un poème.

Het duurt nooit

Vertel alles wat we hebben meegemaakt

Het ziet er niet uit

De mensen van het verstrijken van de tijd

Noch mijn hartverhalen

Noch mijn teleurgestelde liefdes

Zal niet profiteren

Mijn spiegelbeeld in de spiegel

ik ben een kind

Wie loopt met getelde stappen

Tussen HLM's

En plastic bloemen

Tussen drie begraafplaatsen

En vier waarheden

In het hart van een cadeau

Wie gaat de winkel sluiten

Je hoeft nooit te zeggen

Wat we begrepen?

We hebben het toevallig gedaan

En zonder enige verdienste

Toen ik mijn zak leegmaakte

ik heb de prijs nog

Van vier rode rozen

En een hoorntje friet

Het duurt nooit

Onthul onze geheimen

Het ziet er niet uit

De mensen die naar ons kijken

Ze komen uit een land

waar niets meer heilig is

Ze sterven tussen vrienden

Jammer, moge God ze bewaren

Je hoeft nooit te zeggen

Dat we blij waren

Dat we talent hadden

Dat we mooi waren

Wat een prestatie van een deurwaarder

We wisten hoe we vuur moesten maken

En hoe slecht liefde

We waren muziek aan het maken

Je hoeft nooit te zeggen

Dat we dom waren

Dat we niets wisten

Maar we leefden nog

Toen we proefden

Zijn jeugd aan het werk

Met de dood op komst

We kunnen een gedicht maken.