Et moi je peins ma vie - Serge Reggiani

Et l’encre rouge et bleue de ma mémoire

Avec des films en noir et blanc

Avec des femmes en blanc et noir

Avec le grand pinceau du temps

Et la palette de mon désespoir

Avec la toile que me tend

Le grand absent des reposoirs

Je peins ma vie comme je peux

Je peins ma vie comme elle vient

Excusez-moi du peu Je peins!

Rose-pastel du sentiment

Cris de couleur lancés au vent du soir

Ou cris qui quotidiennement

nt des cendres sur l’histoire

Je peins ma vie comme je veux

Sans m’occuper des copains

Excusez-moi, Bon Dieu!

Je peins!

Tu écris

Et moi je peins ma vie

Je mets du ciel au milieu des ratures

Tu écris

Et moi je peins ma vie

Polichinelle à la triste figure

Je peinturlure.

La vie n’a pas eu le talent

De me donner l’oeil d’aigle de Renoir

Alors je vais de mon pas lent

Les chemins creux du purgatoire

Moi tacheron de l’air du temps

Je fais des taches sur mon grand miroir

Et j’arlequine mes tourments

Pour les salons de l’illusoire

Je peins ma vie à petit feu

Je peins ma vie tant qu’elle tient

Encore un siècle ou deux

Je peins!

Tu écris

Et moi je peins ma vie

Je mets du ciel au milieu des ratures

Tu écris

Et moi je peins ma vie

Polichinelle à la triste figure

Je peinturlure

Tu écris

Et moi je peins ma vie

Je mets du ciel au milieu des ratures

Tu écris

Et moi je peins ma vie

Polichinelle à la triste figure

Je peinturlure

Oui, avant c'était c'était de la barbouille

Et puis c’est devenu une espèce de peinturlure

Et puis, maintenant, petit à petit, ça devient peut-être de la peinture

Peut-être de la mauvaise peinture

Mais de la peinture

On verra, ah, ah, ah on verra bien

En de rode en blauwe inkt van mijn geheugen

Met zwart-witfilms

Met vrouwen in wit en zwart

Met de grote penseel van tijd

En het palet van mijn wanhoop

Met het canvas voor me uitgestoken

De grote afwezigheid van altaarstukken

Ik schilder mijn leven zoals ik kan

Ik schilder mijn leven zoals het komt

Excuseer me een beetje, ik schilder!

Roze-pastel sentiment

Kleurkreten geworpen in de avondwind

Of wie er dagelijks huilt

nt as op de geschiedenis

Ik schilder mijn leven zoals ik wil

Zonder je zorgen te maken over vrienden

Pardon, goede God!

Ik verf!

Jij schrijft

En ik schilder mijn leven

Ik plaatste lucht in het midden van uitwissingen

Jij schrijft

En ik schilder mijn leven

Punchinello met een droevig gezicht

Ik verf.

Het leven had het talent niet

Om me Renoirs arendsoog te geven

Dus ik neem mijn langzame stap

De holle wegen van het vagevuur

Ik zal de lucht van de tijd spotten

Ik kleur mijn grote spiegel

En ik harlekijn mijn kwellingen

Voor de salons van de illusoire

Ik schilder mijn leven langzaam

Ik schilder mijn leven zolang het duurt

Nog een eeuw of twee

Ik verf!

Jij schrijft

En ik schilder mijn leven

Ik plaatste lucht in het midden van uitwissingen

Jij schrijft

En ik schilder mijn leven

Punchinello met een droevig gezicht

ik verf

Jij schrijft

En ik schilder mijn leven

Ik plaatste lucht in het midden van uitwissingen

Jij schrijft

En ik schilder mijn leven

Punchinello met een droevig gezicht

ik verf

Ja, voordat het was, was het onzin

En toen werd het een soort schilderij

En dan nu, beetje bij beetje, misschien wordt het verf

Misschien slechte verf

maar verf

We zullen zien, ah, ah, ah we zullen zien