Édith - Serge Reggiani

J’coute Edith, sur un phono

Par hasard un disque en mono

La chanson est de Marguerite…

Qui n’a pas connu Gmini

Ni les Minets, ni les mini-

Jupes ou cerveaux qu’on nous dbite

Je connais la chanson par cњur

Je ne vois pas pourquoi j’ai peur

Soudain d’apprendre quelque chose

De tragique et bte la fois

Qui n’existait pas autrefois

Quand tu chantais «La vie en rose».

Cela ne dpend pas de moi

Tu chantes de la mme voix

Que tu as grave dans la cire

La chose est arrive depuis

Chez les vivants qui t’ont conduite

O l’on clate plus de rire…

En quoi cet instant de salut

A deux refrains qui m’avaient plu

Peut-il jeter en moi ce trouble

Qui me laisse dsempar

Comme si j’avais compar

Du Pommard avec du Chirouble…

Edith, les enfants n’ont de toi

Qu’une image tenue parfois

De myopes intermdiaires…

Et ils ne sauront jamais plus

Ce que c’est que d’avoir perdu

Sa lumire dans ta lumire…

Que de t’avoir donn la main

Ou le cњur un bout de chemin

Que d’avoir effleur ton rve…

Ils n’entendront que les chos

Dforms de tous les bancos

De ton existence trop brve…

On est libre tant cabotin

D’amliorer son picotin

Avec des revers de mdaille…

Chacun s’arrange sa faon,

Souviens toi de Reims, de Soissons

Et du cirque tes funrailles…

On force un peu plus simplement

On vend son papa sa maman

Avec plus ou moins d’aptitudes

On a du monde autour de soi

Ce n’est pas toujours avec joie

Que l’on manque de rectitude.

Heureux sont ceux qui ont brill

Edith, dans ton rve veill

C’est une merveilleuse histoire

Lorsque l’on a rien qu’une fois

Eut le droit de poser le bras

Sur la soie de ta robe noire…

Tu n’as pas connu Gmini

Ni les minets ni le mini-

Jupes ou cerveaux qu’on nous dbite

Mais tu chantes sur mon phono

Par hasard un disque en mono…

La chanson est de Marguerite.

Ik luister naar Edith, op een phono

Toevallig een plaat in mono

Het nummer is van Marguerite...

Wie heeft Gmini . niet gekend

Noch Twinks, noch mini's

Rokjes of hersens waarvan we worden afgeschreven

Ik ken het liedje uit mijn hoofd

Ik zie niet in waarom ik bang ben

Plots iets leren

Van tragisch en dom tegelijk

dat bestond nog niet

Toen je "La vie en rose" zong.

Het is niet aan mij

Je zingt met dezelfde stem

Die je in de was hebt gegraveerd

Het ding is gebeurd sinds

Onder de levenden die jou hebben geleid

Oh niet meer gelachen...

Hoe werkt dit moment van verlossing?

Heeft twee refreinen die ik leuk vond

Kan hij me in deze problemen brengen?

Wat me hulpeloos maakt

Alsof ik had vergeleken

Pommard met Chirouble…

Edith, de kinderen hebben jou niet

Dat een beeld soms vasthield

Intermediaire bijziendheid...

En ze zullen het nooit meer weten

Hoe het is om te hebben verloren

Zijn licht in jouw licht...

Dan om je mijn hand te geven

Of het hart een lange weg

Dan je droom te hebben aangeraakt...

Ze zullen alleen de dingen horen

Vervormd van alle bancos

Van je al te korte bestaan...

We zijn vrij als playboy

Om zijn picotin te verbeteren

Met medaillespiegels...

Iedereen regelt zijn eigen weg,

Denk aan Reims, Soissons

En vanuit het circus je begrafenis...

We forceren een beetje eenvoudiger

We verkopen zijn vader zijn moeder

Met meer of minder vaardigheden

We hebben mensen om ons heen

Het is niet altijd met vreugde

Die mist rechtschapenheid.

Gelukkig zijn zij die hebben geschenen

Edith, in je wakende droom

Het is een prachtig verhaal

Wanneer je maar één keer hebt

Had het recht om zijn arm te leggen

Op de zijde van je zwarte gewaad...

Je kende Gmini niet

Noch de twinks, noch de mini

Rokjes of hersens waarvan we worden afgeschreven

Maar je zingt op mijn grammofoon

Toevallig een mono plaat...

Het nummer is van Margriet.