Comme elle est longue à mourir ma jeunesse - Serge Reggiani

Comme elle est longue à mourir ma jeunesse,

Ma jeunesse dans mon coeur

Ne l’ai-je jamais trahie ma jeunesse

Qui me laisse à mon émoi

Et qui s’en va de moi

Comme elle est longue à mourir cette rose

Cette rose de la vie

La plus belle du jardin des folies

Une rose,

La dernière du jardin qu’on oublie

Comme ils sont lourds à porter dans l’automne

Dans l’automne de la vie

Ces rêves qui vont sombrer sans personne,

Sans personne pour les soigner

Il faut se résigner

Mais je regarde fleurir une rose,

Une rose du printemps

Et je retrouve soudain quelque chose

Sous ma main

Oui je sens, je sens encore en moi cette flamme

D’un enfant

Qui ne veut pas mourir

Hoe lang duurt het voordat mijn jeugd sterft,

Mijn jeugd in mijn hart

Heb ik ooit mijn jeugd verraden?

Wie laat me over aan mijn onrust

En wie verlaat mij

Hoe lang duurt het voordat deze roos sterft?

Deze roos van het leven

De mooiste van de tuin der dwaasheden

een roos,

De laatste van de tuin die we vergeten

Hoe zwaar zijn ze om te dragen in de herfst

In de herfst van het leven

Deze dromen die zonder iemand zullen zinken,

Met niemand om voor ze te zorgen

We moeten ons neerleggen

Maar ik kijk naar een roos die bloeit,

Een lenteroos

En ik vind ineens iets

onder mijn hand

Ja, ik voel, ik voel nog steeds die vlam in mij

van een kind

Wie wil er niet dood?