Avenue Montaigne - Serge Reggiani

Dans l’ombre qui baigne

La chambre où elle règne

Sur l’av’nue Montaigne

Lily revoit

Sa vie à l’envers

Scotchée à son verre

Ca fait du bien, du mal parfois

Ses gestes se plaignent

Mais son allure daigne

Sur l’av’nue Montaigne

Paraître encore

Sous ses lunettes noires

Elle sort certains soirs

Sublime erreur dans le décor

Que rien ne l’atteigne

La gloire, cette teigne

Sur l’av’nue Montaigne

Le sait trop bien

Le Shanghai express

N’a plus son adresse

Elle n’attend plus le moindre train

L’oubli musaraigne

Grignote les haines

Et l’av’nue Montaigne

A tamisé

Le fracas des bottes

Des compatriotes

Qui violent les Champs-Elysées

Parfois les anges

Sont d’un bleu étrange

Quand la prison du corps est lézardée

Lily Marlène

Pour ton happy end

Tu ralentis le pas

Tu sais qu’il ne va pas tarder

Y a des photos pleines

De rires qui saignent

Sur l’av’nue Montaigne

De n'être plus

Momo et sa lippe

Une soirée chez Lipp

Jeannot… mon Dieu qu’il t’avait plu!

La nuit quand s'éteignent

Les foules qui traînent

Sur l’av’nue Montaigne

Leur dérision

Lily calmement

Finit le calmant

Du poison d’or sur ses glaçons

Ce soir les anges

Sont d’un bleu étrange

Le crépuscule rampe

Jusqu’au ciel du lit

Au loin la Seine

Trinque avec Montaigne

Et roulent dans la nuit

Les larmes de Lily Marlène.

In de schaduw die baadt

De kamer waar ze regeert

Op Avenue Montaigne

Lelie beoordelingen

Zijn leven op zijn kop

Op zijn glas geplakt

Het voelt goed, soms doet het pijn

Zijn gebaren klagen

Maar zijn allure verwaardigt zich

Op Avenue Montaigne

weer verschijnen

Onder zijn donkere bril

Ze gaat een paar avonden uit

Sublieme fout in het decor

Laat niets hem bereiken

Glorie, die mot

Op Avenue Montaigne

weet het maar al te goed

De Shanghai-Express

Heeft zijn adres niet meer

Ze wacht niet langer op de minste trein

spitsmuis vergetelheid

Knabbelt aan de haat

En Avenue Montaigne

heeft gezeefd

Het crashen van laarzen

landgenoten

Die de Champs-Elysées schenden

Soms zijn de engelen

Zijn een vreemde blauwe

Wanneer de gevangenis van het lichaam is gekraakt

Lily Marlene

Voor je happy end

je vertraagt

Je weet dat het niet lang meer zal duren

Er zijn volledige foto's

Van lachen dat bloedt

Op Avenue Montaigne

Om niet langer te zijn

Momo en zijn lip

Een avond bij Lipp's

Jeannot... mijn god wat vond je het leuk!

's Nachts als ze uitgaan

De drukte die rondhangt

Op Avenue Montaigne

hun spot

Lelie rustig

Maak de verdoving af

Gouden gif op zijn ijsblokjes

Vanavond de engelen

Zijn een vreemde blauwe

De schemering kruipt

Tot aan de hemel van het bed

In de verte de Seine

Toast met Montaigne

En rijd door de nacht

De tranen van Lily Marlene.