In Dialogue with Death - Schammasch

What else will you see, by gazing into the reflection

Of your own countenance on the water’s surface

Than a thousand empty eyes from a thousand empty faces

Of a thousand empty selfs, mirroring a thousand empty lifes?

The harmonic state is not achieved through the profane illusion of capitulation,

striking exceedingly the deepest minds whilst they are bent

This isolation of the spirit, this paralysation of the flesh

Are only initials, unravelling at last the circle of death

I saw this falling star

Lamb of faith under reason’s will

I bind this sacrifice to the burning tree

And let it shine

I am the star that guides your way

Your shrine, your temple, wine and bread

As opposed to him who leads astray

For your mind was closed, your heart was dead

Tell me, if satan’s breath creates the storms that hurl your salty water up to

the clouds

This you must tell me, because I would rejoice at knowing hell so close to man

Embrace me now

Drown in darkness

Receive me now

Accept this guiding light

A voice to wake the truth of silence

Destroying forlorn hope

To renew what’s hidden beneath the ruins

I cast the serpent’s spell

On those who crawl unwillingly

Through forsaken wastes and dirty soil

Of a mind unclear

I saw how eagles fell

Stunned, from the topmost clouds of heaven

Tumbling over one another

In raging fear

Abjure these crumbling halls

Rebuild his rotten temple

Under the sun of eyes

To receive this gift with open arms

Lest you don’t fail to pass

Receive the sign of death

With purest dignity

Infinity beyond the walls of life

Shadows emerging from the deep

In silence

Ascending from oceans

Shallow words are doomed to crumble

As the truth is bared

To be received through pain and anguish

By the ones who dare to see

Never again shall you crumble

At the nameless void

But kiss the deepest darkness

And embrace the holy flames

Abjure these crumbling halls

Rebuild his rotten temple

Under the sun of eyes

To receive this gift with open arms

Lest you don’t fail to pass

Receive the sign of death

With purest dignity

Infinity beyond the walls of life

As you sink deeper and deeper

Into this chimerical dark

A mind is burning down

Heralding thy utmost purifying rebirth

Wat zie je nog meer als je in de reflectie kijkt?

Van je eigen gelaat op het wateroppervlak

Dan duizend lege ogen van duizend lege gezichten

Van duizend lege ikken, een spiegel van duizend lege levens?

De harmonische staat wordt niet bereikt door de profane illusie van capitulatie,

die buitengewoon de diepste geesten raken terwijl ze gebogen zijn

Deze isolatie van de geest, deze verlamming van het vlees

Zijn slechts initialen, die eindelijk de cirkel van de dood ontrafelen

Ik zag deze vallende ster

Lam des geloofs onder de wil van de rede

Ik bind dit offer aan de brandende boom

En laat het schijnen

Ik ben de ster die je de weg wijst

Uw heiligdom, uw tempel, wijn en brood

In tegenstelling tot hem die op een dwaalspoor leidt

Want je geest was gesloten, je hart was dood

Vertel me, als satans adem de stormen veroorzaakt die je zoute water omhoog slingeren naar...

de wolken

Dit moet je me vertellen, want ik zou me verheugen dat ik de hel zo dicht bij de mens zou kennen

Omhels me nu

Verdrinken in duisternis

Ontvang me nu

Accepteer dit leidende licht

Een stem om de waarheid van stilte wakker te maken

Verloren hoop vernietigen

Om te vernieuwen wat verborgen is onder de ruïnes

Ik sprak de spreuk van de slang uit

Op degenen die ongewild kruipen

Door verlaten afval en vuile grond

Van een geest onduidelijk

Ik zag hoe adelaars vielen

Verbijsterd, van de bovenste wolken van de hemel

Over elkaar heen tuimelen

In woedende angst

Abjur deze afbrokkelende zalen

Herbouw zijn rotte tempel

Onder de zon van de ogen

Om dit cadeau met open armen te ontvangen

Opdat je niet faalt om te slagen

Ontvang het teken van de dood

Met de puurste waardigheid

Oneindigheid buiten de muren van het leven

Schaduwen komen uit de diepte

In stilte

Opstijgend uit oceanen

Ondiepe woorden zijn gedoemd af te brokkelen

Als de waarheid wordt blootgelegd

Om ontvangen te worden door pijn en angst

Door degenen die durven te zien

Nooit meer zal je afbrokkelen

Op de naamloze leegte

Maar kus de diepste duisternis

En omarm de heilige vlammen

Abjur deze afbrokkelende zalen

Herbouw zijn rotte tempel

Onder de zon van de ogen

Om dit cadeau met open armen te ontvangen

Opdat je niet faalt om te slagen

Ontvang het teken van de dood

Met de puurste waardigheid

Oneindigheid buiten de muren van het leven

Naarmate je dieper en dieper zinkt

In deze chimerische duisternis

Een geest brandt af

Uw uiterste zuiverende wedergeboorte aankondigen