The Weighty Burden of an Eternal Secret - Schammasch

Over there in a grove surrounded by flowers slumbers the

Hermaphrodite, sound asleep upon sward, drenched with his tears.

The moon’s disc is clear of the cloud mass and

with pale beams she caresses this smooth youthful form.

His features manifest the most manly

vigour coeval with a heavenly virgin’s grace.

Nothing in him apears natura, not even the muscle of his body,

which force their way across the

harmonious contours of feminine forms.

One arm curves over his forehead,

the other hand rests against his breast as if to repress the beat of

a heart closed to all confidences,

and fraught with The Weighty Burden of an Eternal Secret.

Weary of life and ashamed to walk among beings who do not resemble

him, despairhas won his soul and he

wanders alone like a beggar in the alley.

How does he find the wherewithal to exist?

Compassionate souls watch over him closely,

without his suspecting such

surveillance, and do not abandon him: he is so good…

so resigned.

Sometimes he talks readily to those os sensitive disposition,

without touching their hands,

and standing his distance for fear of an imagined danger.

If asked why he has taken solitude for companion,

he raises his eyes heavenward and has difficulty holding back a tear

of reproach against providence,

but he does not answer this imprudent question,

which sheds upon his snowy eyelids the blush of a morning rose

Daar in een bos omringd door bloemen sluimert de

Hermafrodiet, diep in slaap op grasland, doorweekt van zijn tranen.

De schijf van de maan is vrij van de wolkenmassa en

met bleke stralen streelt ze deze gladde jeugdige vorm.

Zijn gelaatstrekken manifesteren zich het meest mannelijk

kracht even oud als de genade van een hemelse maagd.

Niets in hem lijkt natura, zelfs niet de spier van zijn lichaam,

die zich een weg banen door de

harmonieuze contouren van vrouwelijke vormen.

Een arm buigt over zijn voorhoofd,

de andere hand rust tegen zijn borst alsof hij het ritme wil onderdrukken

een hart gesloten voor alle vertrouwelijkheden,

en beladen met The Weighty Burden of an Eternal Secret.

Moe van het leven en beschaamd om tussen wezens te lopen die niet op elkaar lijken

hem, de wanhoop heeft zijn ziel gewonnen en hij...

zwerft alleen als een bedelaar in de steeg.

Hoe vindt hij de middelen om te bestaan?

Barmhartige zielen waken nauw over hem,

zonder dat hij zoiets vermoedt

toezicht houden, en laat hem niet in de steek: hij is zo goed...

dus ontslag genomen.

Soms praat hij gemakkelijk met die os gevoelige instelling,

zonder hun handen aan te raken,

en op afstand blijven uit angst voor een ingebeeld gevaar.

Als hem wordt gevraagd waarom hij de eenzaamheid als metgezel heeft genomen,

hij heft zijn ogen hemelwaarts en heeft moeite een traan in te houden

van smaad tegen de voorzienigheid,

maar hij geeft geen antwoord op deze onvoorzichtige vraag,

die op zijn besneeuwde oogleden de blos van een ochtendroos werpt