Metanoia - Schammasch

The sands of time no longer speak in tongues of persuasion

An ocean changed in form and sound to swallow thee

The dust of silence procreates, but fades immediately

As I observe the sphinxes vanish in the winds

I know his day is nigh

I know the night must die

Revealing lasting peace beyond all fragile woe

I feel the void extending

I feel the self transcending

Dimensions falling down beneath the open eye

I look around myself and witness dreams and dreams and dreams

I am surrounded but untouched by all things ill-conceived

The strangest forms appear to me in everlasting streams

To renew illusion’s seed that no thing will ever be relieved

Void is mind itself, and mind itself is void

A presence of the absence of will

Is speaking from beyond the veils of lunacy

Reminding me of what I am

I know the I is falling

I know these roots are sprawling

For benediction comes through him who is in all

I feel them flowing through my veins

I feel them slowly breaking chains

And reason resignates with unexpected grace

(Repeating)

Receive the silent voice

The sound of transformation

Flame of consciousness, flame of knowledge, flow through me

And pervade my physical body, pervade my higher spirit

Light my path and every step I take, so that I am able to guide myself

To wander in brightness and with fortitude

The mountains of being and the depths of reality

And give me the strength to surrender to whatever is and may be

With silence

And acceptance

Het zand van de tijd spreekt niet langer in tongen van overtuiging

Een oceaan veranderde van vorm en geluid om je in te slikken

Het stof van de stilte plant zich voort, maar vervaagt onmiddellijk

Terwijl ik zie dat de sfinxen in de wind verdwijnen

Ik weet dat zijn dag nabij is

Ik weet dat de nacht moet sterven

Het onthullen van blijvende vrede voorbij alle fragiele wee

Ik voel de leegte groter worden

Ik voel het zelf transcenderen

Afmetingen vallen onder het open oog

Ik kijk om me heen en ben getuige van dromen en dromen en dromen

Ik ben omringd maar onaangetast door alle ondoordachte dingen

De vreemdste vormen verschijnen voor mij in eeuwige streams

Om het zaad van de illusie te vernieuwen dat niets ooit zal worden verlicht

Leegte is de geest zelf, en de geest zelf is leegte

Een aanwezigheid van de afwezigheid van wil

Spreekt van voorbij de sluiers van waanzin

Herinner me aan wat ik ben

Ik weet dat de ik aan het vallen is

Ik weet dat deze wortels zich uitstrekken

Want zegen komt door hem die in alles is

Ik voel ze door mijn aderen stromen

Ik voel hoe ze langzaam kettingen breken

En de rede neemt ontslag met onverwachte gratie

(herhalend)

Ontvang de stille stem

Het geluid van transformatie

Vlam van bewustzijn, vlam van kennis, stroom door mij heen

En doordringen mijn fysieke lichaam, doordringen mijn hogere geest

Verlicht mijn pad en elke stap die ik zet, zodat ik mezelf kan leiden

Om te dwalen in helderheid en standvastigheid

De bergen van het zijn en de diepten van de realiteit

En geef me de kracht om me over te geven aan wat is en kan zijn

met stilte

en acceptatie