Along the Road That Leads to Bedlam - Schammasch

One day four masked men, upon orders received,

Threw themselves upon him and bound him hand and foot,

So that he could only move his legs.

The Whip’s harsh lash slashed at his back,

And they told him to be on his way without delay.

— along the road that leads to Bedlam.

He began to smile while scourged and spoke to them with such feelings,

Such intelligence concerning so many human sciences he had studied

— displaying vast erudition for one who

had not yet crossed the threshold of youth.

And his discourse on Humanity’s Destiny,

During which he laid absolutely bare the poetic nobility of his soul,

Made his captors — shaken to the core by

what they had done — unbind his battered limbs

And fall on their knees begging forgiveness.

His excessive Modesty,

which dawned on him because of this idea of being but a monster,

Prevents his bestowing his glowing compassion upon any man.

He shelters behind his self-respect,

offended by this blasphemous assumption

Which arises solely from himself and persists in remaining alone

And without solace in the midst of

torments.

His pride repeats to him this axiom:

«Let each keep to his own kind.»

Op een dag vier gemaskerde mannen, op bevel ontvangen,

wierpen zich op hem en bonden hem aan handen en voeten,

Zodat hij alleen zijn benen kon bewegen.

De harde zweep van de zweep sneed op zijn rug,

En ze zeiden hem zo snel mogelijk op weg te gaan.

— langs de weg die naar Bedlam leidt.

Hij begon te glimlachen terwijl hij werd gegeseld en sprak met zulke gevoelens tot hen,

Wat een intelligentie over zoveel menswetenschappen die hij had bestudeerd

— grote eruditie tonen voor iemand die

nog niet de drempel van de jeugd had overschreden.

En zijn verhandeling over het lot van de mensheid,

Waarbij hij absoluut de poëtische adel van zijn ziel blootlegde,

Maakte zijn ontvoerders — tot op het bot door elkaar geschud door

wat ze hadden gedaan — zijn gehavende ledematen losmaken

En op hun knieën vallen en om vergiffenis smeken.

Zijn overdreven bescheidenheid,

die tot hem doordrong vanwege het idee dat hij slechts een monster was,

Verhindert dat hij zijn gloeiende mededogen aan een man schenkt.

Hij verschuilt zich achter zijn zelfrespect,

beledigd door deze godslasterlijke veronderstelling

Die uitsluitend voortkomt uit hemzelf en volhardt in alleen blijven

En zonder troost in het midden van

kwellingen.

Zijn trots herhaalt hem dit axioma:

"Laat ieder bij zijn eigen soort blijven."