Идиот - Саграда, Соль земли

Голубь пролетел под куполом сельского храма,

Утром рано он наблюдал за ним обрадованно,

Выйдя за церковную ограду, он ждал чудес,

Под синевой небес звал его отец-лес.

Запах тех мест: рощи, луга и пашни,

Его рука их соберёт в наброски карандашные,

Русские сказки в народе полны дремучих тайн,

И по полям их бродит чёрная жуть, читая…

Федя любил литерату,

Много пил чай, много курил и много думал,

Он вспоминал, как мама умирала от чихотки,

Вот от чего её лицо запомнилось так чётко.

Снова зачёркнуто, то что писал с весны,

И. отца наверное убили крепостные,

Мимо прохожие плыли по мостовым,

Сквозь густой морозный дым, в лапы беды.

Тут очень пьют под музыку вечерних вьюг,

Вечный порочных круг, Санкт-Петербург,

Бедные люди, белые ночи,

Звуки прилюдий, россыпи многоточий…

И вдруг всё кончилось, сорок девятый год,

И кто-то тянет, кто-то ведёт на эшафот,

Ещё живой, но ветер смело хлещет по лицу,

Он ждал расстрела на Семёновском плацу.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

Там где нары в два этажа, среди катаржан,

Где взгляд людей ничего не выражал,

Он ждал, он жадно взглядывался в лица с чёрным ртом,

Потом он вспомнит и запишет всё про мёртвый дом.

О том бездонном горе клеймённых и отверженных,

Лишившихся имён, вцепившихся в надежду,

О том, что между ними есть способные простить,

О том, что белые одежды нужно уметь носить.

Осилит этот путь идущий,

И пусть в конце он упадёт в приступе падучий,

Поручик Достоевский узнает свой народ,

Тот кто идёт этой дорогой для мира Идиот.

И Радион потом пришьёт петлю к подкладке,

Украдкой глядя, как старуха возится с укладкой,

Уплаты требует долги, черный потолки,

Её намёки колки, её руки так тонки.

Игрок поставит всё и потеряет на рулетке,

Своей рукой оставит на полях пометки,

Даст медную монетку озябшей попрошайке,

В одном шаге от счастья вдруг произнесёт:"Прощайте!"

И вальс ветров приподнимит полы пальто,

Не оглянувшись даже он скажет:"Всё не то…"

И он пойдёт разглядывать тот потолок и трещины,

В огромной комнате вдвоём у трупа женщины.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

Een duif vloog onder de koepel van een landelijke tempel,

's Morgens vroeg keek hij hem vrolijk aan,

Hij verliet het kerkhek en wachtte op wonderen,

Onder het blauw van de hemel riep zijn vaderbos.

De geur van die plaatsen: bosjes, weiden en bouwland,

Zijn hand verzamelt ze in potloodschetsen,

Russische sprookjes onder de mensen zitten vol met dichte geheimen,

En zwarte horror dwaalt door hun velden, lezend...

Fedya hield van literatuur,

Ik dronk veel thee, rookte veel en dacht veel na,

Hij herinnerde zich hoe zijn moeder stierf van een niesbui,

Daarom wordt haar gezicht zo duidelijk onthouden.

Weer doorgestreept wat hij uit de lente schreef,

I. Vader is waarschijnlijk vermoord door lijfeigenen,

Voorbijgangers zweefden langs de trottoirs,

Door de dikke ijzige rook, in de poten van de problemen.

Hier drinken ze veel op de muziek van avondstormen,

Eeuwige vicieuze cirkel, St. Petersburg,

Arme mensen, witte nachten

De geluiden van de menigte, de verstrooiing van stippen...

En plotseling eindigde het allemaal, het negenenveertigste jaar,

En iemand trekt, iemand leidt naar het schavot,

Nog in leven, maar de wind waait brutaal in het gezicht,

Hij wachtte om te worden neergeschoten op het Semyonovsky-paradeterrein.

In boeien, voor de Siberische snelweg,

Waar liefde brandt, angst verdwijnt,

Naar Siberië, naar de gevangenis, het kruis is de weg,

Jongens op straat zullen God vinden en verliezen.

In boeien, voor de Siberische snelweg,

Waar liefde brandt, angst verdwijnt,

Naar Siberië, naar de gevangenis, het kruis is de weg,

Jongens op straat zullen God vinden en verliezen.

Waar de stapelbedden twee verdiepingen hoog zijn, tussen de Katharen,

Waar de blik van mensen niets uitdrukte,

Hij wachtte, keek gretig in gezichten met zwarte monden,

Dan zal hij zich alles over het dode huis herinneren en opschrijven.

Over die bodemloze berg van de gestigmatiseerden en uitgestotenen,

Naamloos, vasthoudend aan hoop

Over het feit dat er tussen hen mensen zijn die kunnen vergeven,

Die witte kleren moeten gedragen worden.

Overwin dit pad dat gaat,

En laat hem aan het einde een epileptische aanval krijgen,

Luitenant Dostojevski herkent zijn volk,

Degene die deze kant op gaat voor de wereld Idioot.

En Radion naait dan de lus aan de voering,

Stiekem kijkend naar de oude vrouw die aan haar haar friemelt,

Betaling vereist schulden, zwarte plafonds,

Haar hints van prikken, haar handen zijn zo dun.

De speler zet alles in en verliest bij roulette,

Met zijn eigen hand zal hij aantekeningen achterlaten in de kantlijn,

Zal een koperen munt geven aan een koude bedelaar,

Een stap verwijderd van geluk zegt hij plotseling: "Tot ziens!"

En de wals van de wind zal de rokken van de jas optillen,

Zonder zelfs maar achterom te kijken, zal hij zeggen: "Het is niet dat..."

En hij zal naar dat plafond en die scheuren gaan kijken,

In een enorme kamer samen bij het lijk van een vrouw.

In boeien, voor de Siberische snelweg,

Waar liefde brandt, angst verdwijnt,

Naar Siberië, naar de gevangenis, het kruis is de weg,

Jongens op straat zullen God vinden en verliezen.

In boeien, voor de Siberische snelweg,

Waar liefde brandt, angst verdwijnt,

Naar Siberië, naar de gevangenis, het kruis is de weg,

Jongens op straat zullen God vinden en verliezen.