Непокорённая вера в добро - Соль земли

Мне были двери открыты к западной точке России,

Там, где после прибоя, люди янтарь носили.

Где городок Гвардейск находился в низине,

Где с моря дуют ветра и очень сильные.

Мне руки умывали капли прозрачной росы,

Ноги боролись с песками Балтийской косы.

Я мог изучать историю, листая книжки,

Но мне было не до нее, я был еще мальчишкой.

Там городок военный казался необъятным,

Солдаты молодые чистили свои автоматы.

И как нам было страшно, когда нас с Саней

Отцы хлестали вениками в солдатской бане.

Ругалась тетя Надя, что неправильно крестился,

А я пошел в наш храм и научился.

Швыряли в стекла хлебзавода с пацанами камнями,

После того, как надо нас учили ремнями.

Крики детдомовской шпаны я не забуду

Я им сказал тогда, что больше убегать не буду.

Мне после этого три раза ломали нос.

Нос заживал, а я тем временем рос.

Никто и никогда нам не читал морали,

Родители нам говорили: Поступайте правильно.

Когда я буду листать страницы прошлого,

Детям своим отдам из них только хорошее.

Это моя непокоренная вера в добро,

Я словно окрыленный светом сотен световых табло.

Это как плот который все же встретит берег,

И мы все еще любим и ждем, надеемся и верим.

А я был слеп.

Я долго и трудно взрослел.

Рассвет мне был в укор, я ненавидел и не шел на свет.

Я столько лет грелся огнем своих страстей,

Но холод Холодово добирался до костей.

Диких растений красота — поэтика дна,

Но жизнь одна, и говорят, что дальше чо-то там…

На кумарах ад может стать поверхностью дивана

И мы с Диманом клали фундамент будущего храма.

Мама украдкой крестит непутевых сыновей,

Сквозь звон цепей, сквозь семь морей они вернутся к ней.

…И Царь Царей был вписан в купол в центре церкви.

Пацан сказал — пацан добился своей цели.

Помню колокола на поддонах, подъем на звонницу.

Потом их звон поплыл над городом, как водится.

А с моего лица улыбка не сходила долго

И что-то доброе рождалось в кровотоке.

Стены покрыты фресками.

Дьякон одел стихарь.

Резной иконостас отгородил алтарь.

Как встарь, звучал таинственный язык старославянский,

А я не знал, где встать в кроссовках и в аляске.

Глазел по сторонам, смущался и переминался

Встал в очередь и еле и свою очередь дождался.

Веселый батюшка мои грехи решил,

Он мне сказал: иди и больше не греши.

Это моя непокоренная вера в добро,

Я словно окрыленный светом сотен световых табло.

Это как плот который все же встретит берег,

И мы все еще любим и ждем, надеемся и верим.

Мы все еще любим и ждем, надеемся и верим.

De deuren stonden voor mij open naar het westelijke punt van Rusland,

Waar na de branding de mensen barnsteen droegen.

Waar de stad Gvardeysk in het laagland was,

Waar de wind uit de zee waait en erg sterk is.

Druppels transparante dauw wasten mijn handen,

Voeten worstelden met het zand van de Baltische Spit.

Ik kon geschiedenis bestuderen door in boeken te bladeren,

Maar ik had geen tijd voor haar, ik was nog een jongen.

Daar leek de militaire stad immens,

De jonge soldaten waren hun machinegeweren aan het schoonmaken.

En hoe bang waren we toen Sanya en ik

De vaders zweepten met bezems in het soldatenbad.

Tante Nadya zwoer dat ze verkeerd was gedoopt,

En ik ging naar onze tempel en leerde.

Ze gooiden met de jongens stenen naar de ramen van de bakkerij,

Nadat we moesten, kregen we riemen geleerd.

Ik zal de kreten van de weeshuispunkers niet vergeten

Ik heb ze toen gezegd dat ik niet meer zou weglopen.

Sindsdien heb ik mijn neus drie keer gebroken.

De neus genas, en ondertussen groeide ik op.

Niemand heeft ons ooit moraliteit voorgelezen,

Ouders zeiden tegen ons: doe het juiste.

Als ik door de pagina's van het verleden blader

Ik zal alleen het beste van hen aan mijn kinderen geven.

Dit is mijn onoverwonnen geloof in goedheid,

Ik ben als het ware geïnspireerd door het licht van honderden lichtpanelen.

Het is als een vlot dat nog steeds de kust ontmoet,

En we houden nog steeds van en wachten, hopen en geloven.

En ik was blind.

Ik ben lang en hard opgegroeid.

De dageraad was een verwijt voor mij, ik haatte en ging niet de wereld in.

Ik verwarm mezelf al zoveel jaren met het vuur van mijn passies,

Maar Kholodovo's verkoudheid kwam tot op het bot.

De schoonheid van wilde planten is de poëzie van de bodem,

Maar er is maar één leven, en ze zeggen dat er iets anders is...

Op Kumaras kan de hel het oppervlak van een bank worden

En Diman en ik legden het fundament van de toekomstige tempel.

Moeder doopt heimelijk ongelukkige zonen,

Door het rinkelen van kettingen, door de zeven zeeën zullen ze naar haar terugkeren.

... En de Koning der Koningen was gegraveerd in de koepel in het midden van de kerk.

De jongen zei - de jongen heeft zijn doel bereikt.

Ik herinner me de bellen op pallets, de klim naar het belfort.

Toen zweefde hun gerinkel zoals gewoonlijk over de stad.

En de glimlach ging lange tijd niet van mijn gezicht

En er werd iets goeds geboren in de bloedbaan.

De muren zijn bedekt met fresco's.

De diaken deed een toga om.

Een gesneden iconostase omheind van het altaar.

Van oudsher klonk de mysterieuze Oudslavische taal,

En ik wist niet waar ik moest staan ​​in sneakers en in Alaska.

Staarde rond, beschaamd en verschoven

Ik ging in de rij staan ​​en wachtte amper op mijn beurt.

De vrolijke vader loste mijn zonden op,

Hij zei me: ga heen en zondig niet meer.

Dit is mijn onoverwonnen geloof in goedheid,

Ik ben als het ware geïnspireerd door het licht van honderden lichtpanelen.

Het is als een vlot dat nog steeds de kust ontmoet,

En we houden nog steeds van en wachten, hopen en geloven.

We houden nog steeds van en wachten, hopen en geloven.