В последнем школьном танце - Соль земли

Я видел вас в «Ракете», делал вид, что не заметил,

И в супермаркете мне улыбались ваши дети.

Вы на машине едете мимо, а я иду пешком,

Вспоминаю дуб у школы, как попал в тебя снежком.

Смешно, но мы децл по-позже замутили с тобой.

Я эту бойкую девчонку проводил домой.

Этот подъезд твой по ходу.

Жду после танцев,

Чтоб любоваться, как под твоей походкой листья разлетаются.

Мне не даются твои плечи.

Сентябрь.

Вечер.

Мы идём вдвоём, асфальт калечим

Ты каблуками, а я подошвами,

И вот уже друг друга руками трогаем с дрожью мы.

Пусть будет дождь, пусть волосы твои намокнут,

Ты будешь их сушить, я буду бродить под окнами.

Позже ты мне в прихожей показала грудь,

Сказала: «Будь моим первым!», разделась нервно.

Наверно, я был груб, мы торопились глупо,

Губы пылали алым, что-то с тумбочки упало там,

И вдруг ты стала такой холодной и чужой,

Я был усталый и голодный, и я ушёл.

Шёл снег, мы, как Адам и Ева, прятались от гнева,

И себе врали, что ничего не потеряли,

И вспоминали, как жили дети, зла не ведали.

Куда же мы спешили, что же мы наделали?

Мои семнадцать, твои шестнадцать,

Мы кружим в вальсе в последнем школьном танце.

Мы стали старше.

Чего ещё желать?

Ты замужем за Сашей, а я женат.

И между нами тишина, и так не просто мне помнить,

Как твоё тело летело в белые простыни.

Ты не моя, а я не твой,

Но ведь и ты, бывает, хочешь снова выпускной.

Глазам не веря, я вспомнил бал, на стул упал.

А это чё с тобою за амбал?

Это ты?

Я ничего не перепутал?

И мне не хватит воли… Сколько тебе сегодня?

Всего пятнадцать или твои двадцать пять?

Губы помнят, этого не отнять.

И в ресторане мы за разными столами,

Но ты моя следующий танец весь!

Знаешь, брат, тебе сюда лучше не лезть:

Я её знаю наизусть, так что не суйся.

Мы не родня.

Как ты там без меня?

Вспомнились разом горы Кавказа,

Нева и сила Дона, мои прыжки с балконов.

Твой сон тревожил пьяный мой разговор.

В подъезде вместе будем мы всегда,

И сломанный мой нос это ерунда.

Но разлетелось с треском всё, и аргументы веские

Подружки твои говорили, я слишком дерзкий,

Но уж не тряпка!

В любой схватке

Готов был жизнь отдать!

И что теперь?

Страдать?

Скоро всё встанет на круги своя.

Семья есть семья, а я с ума сошёл.

Целуй меня быстрей, пока он не пришёл!

Это наша песня!

Да вся планета наша!

Ik zag je in de "Rocket", deed alsof ik het niet opmerkte,

En je kinderen lachten naar me in de supermarkt.

Jij rijdt voorbij in een auto, en ik loop,

Ik herinner me een eik in de buurt van de school, hoe een sneeuwbal je raakte.

Het is grappig, maar later zijn we met jou begonnen.

Ik nam dit levendige meisje mee naar huis.

Deze ingang is van jou.

Wachten na de dans

Om te bewonderen hoe onder je gang de bladeren zich verspreiden.

Ik snap je schouders niet.

September.

Avond.

We gaan samen, we verlammen het asfalt

Jij met hakken, en ik met zolen,

En nu raken we elkaar met trillende handen aan.

Laat het regenen, laat je haar nat worden

Jij zult ze drogen, ik zal onder de ramen dwalen.

Later liet je me je borsten zien in de gang,

Ze zei: "Wees mijn eerste!", kleedde zich zenuwachtig uit.

Ik moet onbeleefd zijn geweest, we hadden stomme haast,

Lippen brandden scharlaken, daar viel iets van het nachtkastje,

En plotseling werd je zo koud en vreemd,

Ik was moe en hongerig en ging weg.

Het sneeuwde, wij, net als Adam en Eva, verstopten ons voor woede,

En ze logen tegen zichzelf dat ze niets verloren hadden,

En ze herinnerden zich hoe de kinderen leefden, ze kenden geen kwaad.

Waar hadden we haast, wat hebben we gedaan?

Mijn zeventien, jouw zestien

We walsen in de laatste schooldans.

We zijn ouder geworden.

Wat wil je nog meer?

Jij bent getrouwd met Sasha en ik ben getrouwd.

En er is stilte tussen ons, en het is niet gemakkelijk voor mij om te onthouden

Hoe je lichaam in de witte lakens vloog.

Jij bent niet van mij, en ik ben niet van jou,

Maar ook jij wilt soms weer naar het bal.

Ik geloofde mijn ogen niet, ik herinnerde me de bal, viel op een stoel.

En wat is dit met jou voor ambal?

Jij bent het?

Heb ik iets verward?

En ik heb niet genoeg wil... Hoe oud ben je vandaag?

Net vijftien of je vijfentwintig?

Lips onthoud, dit kan niet worden weggenomen.

En in het restaurant zitten we aan verschillende tafels,

Maar jij bent mijn hele volgende dans!

Weet je, broer, je kunt hier beter niet heen gaan:

Ik ken haar uit mijn hoofd, dus wrik niet.

We zijn niet verwant.

Hoe gaat het zonder mij?

Ik herinnerde me meteen de bergen van de Kaukasus,

De Neva en de kracht van de Don, mijn sprongen van de balkons.

Je slaap werd verstoord door mijn dronken gesprek.

Bij de ingang zullen we altijd samen zijn,

En mijn gebroken neus is onzin.

Maar alles verbrijzeld met een knal, en de argumenten zijn zwaar

Je vriendinnen zeiden dat ik te eigenwijs ben

Maar geen lap!

In elk gevecht

Ik was klaar om mijn leven te geven!

En nu?

Lijden?

Binnenkort valt alles op zijn plek.

Familie is familie, en ik ben gek.

Kus me snel voordat hij komt!

Dit is ons liedje!

Ja, de hele planeet is van ons!