Man's Best Friend - Sadistik

I crucified you close to god

Tears soaked both my open palms

Blisters live there from holding on

To memories that I know are gone

I remember like yesterday when

Your body burned but the embers stayed

It’s only cold since you went away

My skull is so full of empty space

Waves crash down on my feet

The same background haunts my dreams

The ornery’s always on repeat

The same black cloud follows me

I felt the seas, that Fall

Now I can never fall asleep, it’s my fault

Fault lines all-in creased on my face

But you’re still calling me

Never left etched in my flesh XX on my eyes

Excess stress expressed in a star-scape

Wrote a love letter got a death threat tar-laced

Made best friends with the marks that the scars make

Sharks swim in a heart shape

Archangels hark arks in a crawlspace

Dark in the hallways always our ways

Weighed down way down waists bound

In a wasteland taste sand til you stay down

Everybody running from the waves that we’re made of

Tracing the vapors to praise all their saviors

I stay in the nadir with stains on my saber

To kill what I feel all the pain and the anger and so forth

Now rain on me please so I can grow more

Vibrant vac-chords supply the folklore

I stay in deep sleep to hide from hopeful

Ik heb je gekruisigd dicht bij god

Tranen doorweekt mijn beide open handpalmen

Blaren leven daar van vasthouden

Naar herinneringen waarvan ik weet dat ze weg zijn

Ik herinner me nog als de dag van gisteren toen

Je lichaam brandde maar de sintels bleven

Het is pas koud sinds je weg bent

Mijn schedel zit zo vol met lege ruimte

Golven slaan neer op mijn voeten

Dezelfde achtergrond spookt door mijn dromen

De ornery is altijd op herhaling

Dezelfde zwarte wolk volgt mij

Ik voelde de zeeën, die Fall

Nu kan ik nooit meer in slaap vallen, het is mijn schuld

All-in breuklijnen op mijn gezicht

Maar je belt me ​​nog steeds

Nooit in mijn vlees geëtst XX in mijn ogen

Overmatige stress uitgedrukt in een sterrenlandschap

Schreef een liefdesbrief kreeg een doodsbedreiging met teer geregen

Beste vrienden gemaakt met de sporen die de littekens maken

Haaien zwemmen in hartvorm

Aartsengelen luisteren naar arks in een kruipruimte

Donker in de gangen, altijd onze wegen

Verzwaard tot aan de taille vastgebonden

In een woestenij proef je zand tot je beneden blijft

Iedereen rent weg van de golven waar we van gemaakt zijn

De dampen traceren om al hun redders te prijzen

Ik blijf op het dieptepunt met vlekken op mijn sabel

Om te doden wat ik voel, alle pijn en woede enzovoort

Nu regen op me alsjeblieft, zodat ik meer kan groeien

Levendige vac-akkoorden leveren de folklore

Ik blijf in diepe slaap om me te verbergen voor hoopvol