City in Amber - Sadistik, Lotte Kestner

They say the dead never speak, maybe I don’t listen

To the sweet nothings in the crazy world I live in

I’m in a flush grey Seattle on Monday as the sun rays chase the shadows up hills

With a child-like sentiment, catch me if you can it’s a fight flight rhetoric

Dancing on command till the night’s light’s setting in

Fancy what you have, it’s the zeitgeist yet again

In hindsight to find my cause of death I chased my dreams then I lost my breath

— get it?

Am I clever with the words?

Does it really really matter when you’re entering a

hearse?

Look, I’m alone in a coma from the methadone searching for a saint that was

frozen in a bed of snow

And then I’ll excavate the set of bones, easy come, easy go, better late than

never though

Here we go again, we can call it my defeat when my tongue is in my cheek for a

solid ninety weeks

Swallow pride and grief, that is all I really had, just so I can understand

that is all that I can be

And from a birdseye view, sixteen shots and I’ll earn my dues

Sixteen shots and the world I knew is a resting plot for the kerbside blues

I see a city trapped in amber full of all the joy and the misery that’s captured

Bright lights emitting in a pattern by the fireflies like a symphony of lanterns

Ze zeggen dat de doden nooit spreken, misschien luister ik niet

Naar de lieve woordjes in de gekke wereld waarin ik leef

Ik ben maandag in een grijsachtig Seattle terwijl de zonnestralen de schaduwen de heuvels opjagen

Met een kinderlijk gevoel, vang me als je kunt, het is een vechtvluchtretoriek

Dansen op commando tot het licht van de nacht ingaat

Zin in wat je hebt, het is weer de tijdgeest

Achteraf om mijn doodsoorzaak te vinden, achtervolgde ik mijn dromen en toen verloor ik mijn adem

- snap je?

Ben ik slim met de woorden?

Maakt het echt echt uit wanneer je een

lijkwagen?

Kijk, ik ben alleen in coma van de methadon op zoek naar een heilige die...

bevroren in een bed van sneeuw

En dan zal ik de set botten opgraven, easy come, easy go, beter laat dan

nooit hoor

Hier gaan we weer, we kunnen het mijn nederlaag noemen als mijn tong een tijdje in mijn wang zit

solide negentig weken

Slik trots en verdriet in, dat is alles wat ik echt had, gewoon zodat ik het kan begrijpen

dat is alles wat ik kan zijn

En vanuit vogelperspectief, zestien shots en ik verdien mijn contributie

Zestien shots en de wereld die ik kende is een rustplaats voor de kerbside blues

Ik zie een stad gevangen in barnsteen vol van alle vreugde en ellende die is vastgelegd

Felle lichten die in een patroon uitstralen door de vuurvliegjes als een symfonie van lantaarns