Life Is Just (An Interlude) - Sadistik

Let’s burn down the city 'til Rome is in flames

All the sinners in cinder but no one’s to blame

Set the oceans ablaze while we hope for the rain

I’ve been crowing these locusts in vain

Seven Devils inside of me dead on arrival

I read all the diaries heads on a spike

By my bed there’s no rivalry, write with the Eiffel no idols

That I can see, I am a beast so why can’t we be free?

Lycanthropy, I cannot breathe

Perspective is hard from the heights that I reach

The dead angels they strangled all lie at their feet

They’re reminding us please pay no mind to their pleas

While I mine for the pulse of the people

They fight for the freedom of dying that cry from the sheets

Ghosts that lie underneath Pose as Lions for sheep

To keep preaching their pious they lie through their teeth

Let me down the oxygen’s heavier now

We’re supposed to play possum while death sings its sounds

Theres no Exodus, pestilence bound it’s too treacherous

When is the end when this Hell is indefinite

May be dramatic I’m pacing my attic like Attica

Riot no quiet stay Atticus light from the tragic

Shines bright from the past to illuminate trauma

We hide for convenience

They’re burning the city down Rome is in flames

All the sinners in cinder but no one’s to blame

Set the oceans ablaze while they hope for the rain

I’ve been crowing these locusts in vain

Seven Devils inside of me dead on arrival

I read all the diaries, heads on a spike

By my bed there’s no rivalry, write with the Eiffel no idols

That I can see defiant to beasts why can’t we be free?

Laten we de stad platbranden tot Rome in vlammen staat

Alle zondaars in sintel maar niemand heeft de schuld

Zet de oceanen in vuur en vlam terwijl we hopen op de regen

Ik heb deze sprinkhanen tevergeefs gekraaid

Zeven duivels in mij dood bij aankomst

Ik lees alle dagboeken op een spies

Bij mijn bed is er geen rivaliteit, schrijf met de Eiffel geen idolen

Dat ik kan zien, ik ben een beest, dus waarom kunnen we niet vrij zijn?

Lycantropie, ik kan niet ademen

Perspectief is moeilijk vanaf de hoogten die ik bereik

De dode engelen die ze hebben gewurgd liggen allemaal aan hun voeten

Ze herinneren ons eraan, let alsjeblieft niet op hun smeekbeden

Terwijl ik de mijne voor de pols van de mensen

Ze vechten voor de vrijheid om te sterven die kreet van de lakens

Geesten die eronder liggen Poseren als leeuwen voor schapen

Om hun vrome te blijven prediken, liegen ze door hun tanden

Laat me de zuurstof nu zwaarder maken

We horen opossum te spelen terwijl de dood zijn klanken zingt

Er is geen Exodus, de pest is gebonden, het is te verraderlijk

Wanneer is het einde wanneer deze hel voor onbepaalde tijd is?

Kan dramatisch zijn, ik ijsbeer mijn zolder zoals Attica

Rel geen rustig verblijf Atticus licht van het tragische

Schijnt helder uit het verleden om trauma te verlichten

We verbergen ons voor het gemak

Ze branden de stad plat Rome staat in vlammen

Alle zondaars in sintel maar niemand heeft de schuld

Zet de oceanen in vuur en vlam terwijl ze hopen op regen

Ik heb deze sprinkhanen tevergeefs gekraaid

Zeven duivels in mij dood bij aankomst

Ik lees alle dagboeken, hoofden op een piek

Bij mijn bed is er geen rivaliteit, schrijf met de Eiffel geen idolen

Dat ik uitdagend kan zien tegen beesten, waarom kunnen we niet vrij zijn?