From the Gossamer - Sadistik

— You just shut me out

— Yeah, well, I shut everybody out.

Don’t take it personally.

It’s just easier

— It's also really lonely

I’m pantomiming death to stay afloat when I’m not with you

Trapped in spiderweb blankets woven from the gossamer

I made my manias change into azaleas

That bloomed from all the wounds I never knew that you could save me from

Agony in panoramic cannot find the panacea

Singing rhapsodies of peace pieces of me atrophied

A shattered galaxy we were at an apogee

A masterpiece reminding me of things I had but cannot be

Dear depression you robbed me of my essence

Taught me that I’m ugly with autopsies of my efforts

Ever since the day I saw my god upon a stretcher

I followed all mirages while I’d fall apart in increments

And crawled across the desert just to talk to all the string puppets

Suffered through the small talk blanket statements small-pox

I’m sinking in

My Corpse is always covered in your fingerprints

I dream I’m in Elysium but wake up to the same

And at night sing me a lullaby hey

I see the light in your solemn eyes

I protect from the world if I can

We weren’t meant for a normal life

— Je sluit me gewoon buiten

— Ja, nou, ik sluit iedereen buiten.

Vat het niet persoonlijk op.

Het is gewoon makkelijker

— Het is ook erg eenzaam

Ik beeld de dood in om overeind te blijven als ik niet bij jou ben

Gevangen in spinnenwebdekens geweven van de ragfijne

Ik heb mijn mania's veranderd in azalea's

Dat bloeide uit alle wonden waarvan ik nooit wist dat je me ervan kon redden

Ondraaglijke pijn in panoramisch kan het wondermiddel niet vinden

Zingende rapsodieën van vredesstukken van mij geatrofieerd

Een verbrijzeld sterrenstelsel waar we op een hoogtepunt waren

Een meesterwerk dat me herinnert aan dingen die ik had, maar niet kan zijn

Beste depressie, je hebt me van mijn essentie beroofd

Leerde me dat ik lelijk ben met autopsies van mijn inspanningen

Sinds de dag dat ik mijn god op een brancard zag liggen

Ik volgde alle luchtspiegelingen terwijl ik in stappen uit elkaar viel

En kroop door de woestijn om met alle touwtjes te praten

Lijdde door de small talk deken verklaringen pokken

ik zak erin weg

Mijn lijk is altijd bedekt met je vingerafdrukken

Ik droom dat ik in Elysium ben, maar word met hetzelfde wakker

En 's nachts zing me een slaapliedje hey

Ik zie het licht in je plechtige ogen

Ik bescherm tegen de wereld als ik kan

We waren niet bedoeld voor een normaal leven