Coals - Sadistik

I feel like I’m walking on these coals & I’m so burnt

I feel like the boredom’s all I know when I’m sober

My temperament got too temperamental

Temper tantrums my best credentials

Tarantulas in my temple

What a web we weave they’re all dead to me

In these seven seas I’m setting sail

Since everything’s turned to ebony

Let it be known I’m your enemy

Letters are sewn to my pedigree

Identity set in my dreams of the centipedes ending me

And I see scenes up ahead of me entropy

All in my skin stained vanity hollow it is

Watch em follow the trends off a cliff fatality

Dear dad look what you made out of me

Hope you’re proud of me shoe-string salary

Blue period Picasso accosted

Myriad of costumes new-ink galleries

But no perfect appears

Person to person they purchase their tears

So real to surreal a career can careen

The currents obscuring my current affairs

I’m cursing the mirror this circus of fear that I live in

It is an illusion it’s lucid I’ll lose it eventually

So let us just let it be

I feel like I’m walking on these coals & I’m so burnt

I feel like the boredom’s all I know when I’m sober

I rode down a road made of rhododendrons

And wrote it down it bore no resemblances

But it’s so poetic I lost my youth in those phonetics

Sometimes the truth can be open-ended

And rotten fruit can be roses scented

Insensitive to the copacetic

My coping patterns grown so pathetic

I’m walking on coals

Burns all on my toes, they

Swallow my soul whole

And say that they are following code

Attack of the clones

Put a tack in my bones

To match the crack in my skull

A match crackles I’m standing alone on these coals

Ik heb het gevoel dat ik op deze kolen loop en ik ben zo verbrand

Ik heb het gevoel dat verveling het enige is dat ik ken als ik nuchter ben

Mijn temperament werd te temperamentvol

Woedeaanvallen zijn mijn beste referenties

Tarantula's in mijn tempel

Wat een web we weven ze allemaal dood voor mij

In deze zeven zeeën zeil ik

Sinds alles is veranderd in ebbenhout

Laat het weten dat ik je vijand ben

Brieven zijn aan mijn stamboom genaaid

Identiteit ingesteld in mijn dromen van de duizendpoten die eindigen met mij

En ik zie scènes voor me entropie

Alles in mijn huid bevlekte ijdelheid holle het is

Kijk hoe ze de trends volgen vanaf een fataliteit op een klif

Beste vader kijk eens wat je van me hebt gemaakt

Ik hoop dat je trots bent op mij, een schamele salaris

Blauwe periode Picasso aangeklaagd

Talloze kostuums met nieuwe inktgalerijen

Maar er verschijnt geen perfect

Van persoon tot persoon kopen ze hun tranen

Zo echt tot surrealistisch dat een carrière kan verlopen

De stromingen die mijn lopende zaken verdoezelen

Ik vervloek de spiegel van dit circus van angst waarin ik leef

Het is een illusie, het is helder, ik zal het uiteindelijk verliezen

Dus laten we het gewoon zo laten

Ik heb het gevoel dat ik op deze kolen loop en ik ben zo verbrand

Ik heb het gevoel dat verveling het enige is dat ik ken als ik nuchter ben

Ik reed over een weg gemaakt van rododendrons

En schreef het op, het vertoonde geen overeenkomsten

Maar het is zo poëtisch dat ik mijn jeugd verloor in die fonetiek

Soms heeft de waarheid een open einde

En rot fruit kan naar rozen ruiken

Ongevoelig voor de copaceticum

Mijn coping-patronen werden zo zielig

Ik loop op kolen

Brandt allemaal op mijn tenen, ze

Slik mijn ziel heel door

En zeggen dat ze de code volgen

Aanval van de klonen

Zet een spijker in mijn botten

Om de scheur in mijn schedel te evenaren

Een lucifer knettert Ik sta alleen op deze kolen