Canary in a Mine - Sadistik

Death’s a sad bone;

bruised, you’d say

And yet she waits for me, year after year

To so delicately undo an old wound

To empty my breath from its bad prison

The phone off the hook

And the love, whatever it was, an infection

Like a canary in a mine

If I start singing death I hope you’re carrying a 9

8 years deep said I’d marry her in 9

Kings Queen blowing cloud rings staring at the sky

Sub-Zero temperatures still tearing out my spine

Stars above us hover in a paramount design

This is cinema, my piss and vinegar makes living difficult

We kiss the stitches shut until it parallels the mind yeah

Constellations look like pointillism poignant pen places poison in em

Dropping gems like an oyster center

Got a koi fish in him swimming where the noise is hidden

Now I can’t avoid the venom, love-torn from the Joy Division

Increase the dosage til peaks that I reach are closer

And heavens still seem below us this medicine eats its own

My memories each alone, vermillion dreams recurring

I’m sketching it with a rose, you left it beneath my bones yeah

My speech is blurring it’s reoccurring I need to learn

To play my part, We’re made of carbon that means if it breathes it burns

Seasons turn to frost-bitten August went into freezing first

Beast of burden walks in a tarpit until he sinks in dirt, awkward

I’m dancing with two left feet to a eulogy

One day I hope my passion turns my ashes into jewelry

Ruining all I touch, the blood-covered the jubilee

Maneuvered through the cruelty, beautiful’s what you grew to be

Death is there, but she said the world’s gonna die

You know the world, the Earth, it’s gonna be over

But I said well I never lied to you

Death isn’t a question I’m taking it like a lesson

I etched into in my skeleton in case I forget the message

A vestige of bad intentions, No Heaven won’t make it better

Those devils don’t take a breather, they stay and assess wreckage

With that Hara-Kiri nearing I’m peering across the ocean

My periodic devotions grow teary-eyed from the poems

So weary I’ve been unfocused I’m hearing cries from my close ones

A myriad of emotions I’m mirror-like in my opus

Let the breath get in I’m present more precious than any gem is

Sentimental mental’s heavy no respite from leaded headaches

Here they come, nobody hears me I’m clear you see through the charades

Never let go of the echoes but savor the time I’m blessed with

Even then I have nothing against life

I know well the grass blades you mention

The furniture you have placed under the sun

But suicides have a special language

Like carpenters they want to know which tools

They never ask why build

That, all by itself, becomes a passion

De dood is een triest bot;

gekneusd, zou je zeggen

En toch wacht ze op mij, jaar na jaar

Zo fijntjes een oude wond ongedaan maken

Om mijn adem te ledigen uit zijn slechte gevangenis

De telefoon van de haak

En de liefde, wat het ook was, een infectie

Als een kanarie in een mijn

Als ik de dood begin te zingen, hoop ik dat je een 9 . draagt

8 jaar diep zei dat ik met haar zou trouwen in 9

Kings Queen blaast wolkenringen die naar de lucht staren

Temperaturen onder nul scheuren nog steeds mijn ruggengraat

Sterren boven ons zweven in een belangrijk ontwerp

Dit is de bioscoop, mijn pis en azijn maken het leven moeilijk

We kussen de hechtingen dicht totdat het parallel loopt met de geest yeah

Sterrenbeelden lijken op pointillisme aangrijpende pen plaatst vergif in em

Edelstenen laten vallen als een oestercentrum

Kreeg een koi vis in hem zwemmen waar het geluid verborgen is

Nu kan ik het gif, verscheurd door de Joy Division, niet meer ontwijken

Verhoog de dosering totdat de pieken die ik bereik dichterbij zijn

En de hemel lijkt nog steeds onder ons dit medicijn eet zijn eigen op

Mijn herinneringen elk afzonderlijk, vermiljoen dromen die terugkeren

Ik schets het met een roos, je liet het onder mijn botten yeah

Mijn spraak vertroebelt het komt steeds terug Ik moet leren

Om mijn rol te spelen, we zijn gemaakt van koolstof, wat betekent dat als het ademt het brandt

Seizoenen worden bevroren Augustus ging eerst vriezen

Lastdier loopt in een tarpit totdat hij in het vuil zinkt, onhandig

Ik dans met twee linkervoeten op een lofrede

Op een dag hoop ik dat mijn passie mijn as in sieraden verandert

Alles wat ik aanraak verpest, het bloed bedekte het jubileum

Gemanoeuvreerd door de wreedheid, mooi is wat je bent geworden

De dood is er, maar ze zei dat de wereld zal sterven

Je kent de wereld, de aarde, het zal voorbij zijn

Maar ik zei goed, ik heb nooit tegen je gelogen

Dood is geen vraag, ik vat het op als een les

Ik heb in mijn skelet gegrift voor het geval ik het bericht vergeet

Een overblijfsel van slechte bedoelingen, nee de hemel maakt het niet beter

Die duivels nemen geen adem, ze blijven en beoordelen wrakstukken

Met die Hara-Kiri nadert, tuur ik over de oceaan

Mijn periodieke devoties krijgen tranen in mijn ogen van de gedichten

Zo moe dat ik niet gefocust was, ik hoor geschreeuw van mijn naasten

Een groot aantal emoties Ik ben spiegelachtig in mijn opus

Laat de adem binnenkomen, ik ben kostbaarder dan welke edelsteen dan ook

Sentimenteel mentaal zwaar, geen onderbreking van loodhoudende hoofdpijn

Hier komen ze, niemand hoort me, het is duidelijk dat je door de charades heen kijkt

Laat de echo's nooit los, maar geniet van de tijd waarmee ik gezegend ben

Zelfs dan heb ik niets tegen het leven

Ik ken de grassprieten goed die je noemt

De meubels die je onder de zon hebt gezet

Maar zelfmoorden hebben een speciale taal

Net als timmerlieden willen ze weten welk gereedschap

Ze vragen nooit waarom bouwen

Dat wordt vanzelf een passie