Factory Girl - Rhiannon Giddens

As I went a-walkin' on a fine summer’s mornin'

The birds on the bushes did whistle and sing

The lads and the lassies in couples were sportin'

Then back to the factory, their work to begin

I saw one amongst them, she was fairer than any

Her cheeks like the roses that bloom in the spring

Her skin like the lily that grows in yon' valley

She was only a hard workin' factory girl

I stepped up to her

More closely to view her

When on me she cast a look of disdain

Saying, «Young man, stand off me

And do not come near me

I work for my living and think it no shame»

The next morning I was there ready and waiting

And begged her to talk to me just for a spell

And each morning after she lingered still longer

And then hurried away at the sound of the bell

Then came the morning when silence did greet me

The birds on the bushes were stricken and still

So I stepped on the path where she often did meet me

And I walked to the factory up on the hill

The crowd gathered around, couldn’t hide the destruction

I cast my eyes on it in such disbelief

A truth of the world settled into the ashes

The rich man’s neglect is the poor man’s grief

As I stood there, a whisper, it did caress me

A faint scent of roses my senses begun

I lifted my face and I saw that above me

A thousand young butterflies darkened the sun

Terwijl ik op een mooie zomerochtend liep

De vogels in de struiken fluiten en zongen

De jongens en de lassies in koppels waren sportief

Daarna terug naar de fabriek, hun werk om te beginnen

Ik zag er een tussen hen, ze was eerlijker dan wie dan ook

Haar wangen als de rozen die bloeien in de lente

Haar huid als de lelie die groeit in de vallei

Ze was maar een hardwerkend fabrieksmeisje

Ik stapte naar haar toe

Dichterbij om haar te bekijken

Toen ze me aankeek, wierp ze een minachtende blik

Zeggen: "Jongeman, blijf van me af"

En kom niet in mijn buurt

Ik werk voor mijn brood en vind het geen schande»

De volgende ochtend stond ik er klaar voor

En smeekte haar om met me te praten, gewoon voor een spreuk

En elke ochtend bleef ze nog langer hangen

En haastte zich toen weg bij het geluid van de bel

Toen kwam de ochtend toen de stilte me begroette

De vogels in de struiken waren getroffen en stil

Dus stapte ik op het pad waar ze me vaak ontmoette

En ik liep naar de fabriek op de heuvel

De menigte verzamelde zich rond, kon de vernietiging niet verbergen

Ik wierp mijn ogen erop in zo'n ongeloof

Een waarheid van de wereld is in de as gelegd

De verwaarlozing van de rijke man is het verdriet van de arme man

Toen ik daar stond, een fluistering, streelde het me wel

Een vage geur van rozen mijn zintuigen begonnen

Ik hief mijn gezicht op en ik zag dat boven me

Duizend jonge vlinders verduisterden de zon