Vive chi vive - Renato Zero

Che fine mai faranno i segreti

Afflitti dalle morbosità

I teleobiettivi e i veleni

Minacciano l’intimità…

Spiati in ogni lato del cuore

Infondo a un dispiacere e poi giù

La lingua ch'è un arma sottile

Attento a non svelarti tu

Occhi già pronti a spogliarti

Che pescano in profondità

E pur di evitare la noia

Certa gente non sai che fa…

Ti addobbano come un’altare

Ti vestono di ambiguità

Ti mettono in bocca parole

Ci sono passato già…

In balia di una troupe

Eroi finché facciamo scoop

Anime scomode

Per questa umana debolezza

Quanto ci costa una carezza poi

Per non restare infondo al coro

Ci regaliamo un altro assolo, se vuoi…

Nascondi quell’amore innocente

Che non finisca in piazza anche lui

Non reggerà

A tanta meschinità

Chiacchierato come sarà…

Pareti fin troppo sottili

O vere muraglie tra noi

Ma quando è il dolore a parlare

Nessuno che ascolti mai…

Ognuno si curi il suo male

Soluzione migliore non c'è

Vive soltanto chi vive

Giudicare non spetta a te…

Voci che s’insinuano

Alibi che crollano

Libertà al limite

È quel sospetto che ci offende

La gelosia che non si arrende mai

Come cecchini alla finestra

Mettersi in mostra non conviene…

Lo sai…

Quanto ci costa una carezza poi

Per non restare infondo al coro, noi

Ci regaliamo un altro assolo, se vuoi

Wat gebeurt er met de geheimen?

Getroffen door morbiditeit

Telelenzen en vergiften

Ze bedreigen intimiteit...

Bespioneer aan elke kant van het hart

Infuseer een ongenoegen en dan naar beneden

De tong die een subtiel wapen is

Pas op dat je jezelf niet onthult

Ogen klaar om je uit te kleden

Wie vist diep?

En om verveling te voorkomen

Sommige mensen weten niet wat ze doen...

Ze versieren je als een altaar

Ze kleden je in dubbelzinnigheid

Ze leggen je woorden in de mond

ik ben er al geweest...

Overgeleverd aan een gezelschap

Helden zolang we de primeur doen

Ongemakkelijke zielen

Voor deze menselijke zwakheid

Hoeveel kost een streling ons dan?

Om niet ongegrond te blijven in het koor

We geven onszelf nog een solo, als je wilt...

Verberg die onschuldige liefde

Dat hij ook niet op het plein komt

Het houdt niet

tot zo'n gemeenheid

Gebabbeld hoe het zal zijn...

Muren te dun

Of echte muren tussen ons

Maar wanneer de pijn spreekt

Niemand die ooit luistert...

Iedereen zorgt voor zijn ziekte

Er is geen betere oplossing

Alleen zij die leven, leven

Oordelen is niet aan jou...

Stemmen die zichzelf insinueren

Alibi stort in

Vrijheid tot het uiterste

Het is dat vermoeden dat ons beledigt

De jaloezie die nooit opgeeft

Als sluipschutters in het raam

Opscheppen is niet handig...

Je weet wel…

Hoeveel kost een streling ons dan?

Om niet ongegrond te blijven in het koor, hebben we

We trakteren onszelf op nog een solo als je wilt