Il canto di Esmeralda - Renato Zero

Nuvole basse su di noi,

dolore negli occhi tuoi,

non parli, sei lontana pi№ che mai,

ma sento che la stessa pi№ non sei,

e scorre il fiume e vai.

Sola e bellissima tu,

ma loro molti di pi№,

strapparti le vesti e andare via,

immondi cacciatori di follia.

Lividi i tuoi fianchi, violati gi.

Avide mani, qualcuno ancora alzer.

Folte chiome al vento, non offri pi№,

mostri al mondo ogni ferita tu.

Umiliata e stanca della bianca civilt,

vergine venduta ai mercanti di citt.

Salva il tuo canto,

copri il suo grembo,

se tu sei un uomo,

lava via tutto il fango.

Salva il suo volto.

Salva lei.

Aggrappato al suo corpo pi№ che mai.

Le tue radici sono l.

Verit.

Fiera bellissima sei,

ma dove sono finiti i tuoi dei,

smeraldi l¬ nel cuore pi№ non hai,

ne fonti in cui specchiarti troverai.

Lo sai.

Lo sai.

Lo sai.

Una parabola blu,

(coro) non so se ti vedrІ mai pi№

un altro giorno va gi№,

(coro) terra bruciata adesso tu.

Spietato quel deserto avanzer,

e intanto il tuo pianto chi lo asciugher.

Umiliata e stanca della bianca civilt,

come una lama quella strada ti dissanguer.

Salva lЂ™incanto,

che sta' finendo sotto,

il tuo sguardo,

la violentano in cento,

Volano bassi gli avvoltoi,

lupi affamati su di lei.

Disperdi il branco.

Grida no!

Non si puІ.

Non si puІ.

Tu griderai no!

No

Lage wolken boven ons,

pijn in je ogen,

je spreekt niet, je bent verder weg dan ooit,

maar ik voel dat je niet meer dezelfde bent,

en de rivier stroomt en jij gaat.

Alleen en mooie jij,

maar zij nog veel meer,

scheur je kleren uit en ga weg,

smerige jagers van waanzin.

Kneus je heupen, al geschonden.

Hebzuchtige handen, iemand zal nog steeds opstaan.

Dik haar dat in de wind waait, bied je niet meer aan,

laat de wereld elke wond zien.

Vernederd en moe van de blanke beschaving,

maagd verkocht aan stadshandelaren.

Bewaar je lied,

bedek haar baarmoeder,

als je een man bent,

spoel alle modder weg.

Red zijn gezicht.

Red haar.

Klampt zich meer dan ooit vast aan zijn lichaam.

Je wortels zijn daar.

Waarheid.

Je bent mooi eerlijk,

maar waar zijn uw goden gebleven?

smaragden daar in je hart heb je niet meer,

je vindt bronnen om naar jezelf te kijken.

Je weet wel.

Je weet wel.

Je weet wel.

Een blauwe gelijkenis,

(refrein) Ik weet niet of ik je ooit weer zal zien

er gaat weer een dag voorbij,

(refrein) verschroeide aarde nu jij.

Meedogenloos zal de woestijn oprukken,

en in de tussentijd, wie zal je tranen drogen.

Vernederd en moe van de blanke beschaving,

als een mes zal die weg je leegbloeden.

Bewaar de betovering,

dat eindigt hieronder,

jouw uiterlijk,

ze verkrachten haar in honderd,

De gieren vliegen laag,

hongerige wolven op haar.

Verspreid het pak.

Schreeuw nee!

Dat kan niet.

Dat kan niet.

Je zult nee huilen!

Nee