A braccia aperte - Renato Zero

E torno sui miei passi adesso s?,?

inevitabile… Percorrer?

a ritroso un

viaggio che, mi costa lacrime… Mi aspetta un mare di tranquillit?

, tempeste che ho gi?

superato anch’io…In tutte le promesse disattese,

perdevo me e ritrovavo Dio…

E' l?

la verit?, ora lo so, io cos?

scettico… Adesso so che la felicit?, non?

un ostacolo… Sprecando quasi tutta l’energia, convinto che il mio mondo fosse

l… Per sempre disponibile, per sempre, senza dolore e senza falsit…

Un concerto dentro me, la mia strada so qual …

Siamo foreste, montagne inviolabili ma poi…

A sorprenderci?

il sole, che dissolve le ombre intorno a noi…

E impariamo a sperare un po' di pi?, a camminare e a sognare insieme…

A braccia aperte, col sorriso e un po' pi?

di umanit…

Le voci degli amici a volte s?, restano anonime…

Perch?

non si riesce a entrare mai, in certe anime…

Avrei voluto credervi di pi?, ed ascoltare ancora una bugia…

Ma questo tempo non ci lascia scampo, noi prigionieri della nostalgia…

Un concerto dentro me, il mio posto?

accanto a te…

Che vite le nostre, mille storie, nascoste verit…

Una sera di queste, mi riprendo il coraggio e torno l…

E mi manchi davvero vita mia, le mie radici, la mia coscienza…

A braccia aperte, rincontrarti?

un piacere in libert…

A braccia aperte, col sorriso e un po' pi?

di umanit…

En ik keer nu op mijn stappen terug s?,?

onvermijdelijk... Zal ik reizen?

achteruit a

reis die me tranen kost ... Een zee van rust wacht op me?

, stormen die ik al heb?

Ook ik overtrof ... In alle gebroken beloften,

Ik verloor mezelf en vond God weer...

Is het daar?

de waarheid, nu weet ik het, ik zo

sceptisch... Nu ken ik dat geluk, nietwaar?

een obstakel ... Bijna al mijn energie verspillend, ervan overtuigd dat mijn wereld was

l ... Voor altijd beschikbaar, voor altijd, zonder pijn en zonder leugen ...

Een concert in mij, mijn pad, ik weet wat ...

We zijn bossen, onschendbare bergen maar dan...

Om ons te verrassen?

de zon, die de schaduwen om ons heen oplost ...

En laten we nog een beetje leren hopen, samen wandelen en dromen...

Met open armen, met een glimlach en een tikkeltje meer?

van de mensheid...

De stemmen van vrienden soms ja, blijven anoniem...

Waarom?

je kunt nooit binnenkomen, in bepaalde zielen ...

Ik had je graag meer willen geloven en toch een leugen horen...

Maar deze tijd laat ons geen uitweg, wij gevangenen van nostalgie ...

Een concert in mij, mijn plaats?

naast jou…

Welke levens zijn van ons, duizend verhalen, verborgen waarheden ...

Op zo'n avond herwin ik mijn moed en ga daar terug ...

En ik mis je echt mijn leven, mijn roots, mijn geweten...

Met open armen, ontmoeten we je weer?

een plezier in vrijheid ...

Met open armen, met een glimlach en een tikkeltje meer?

van de mensheid...