Die Mauern Meiner Zeit - Reinhard Mey

Erinn’rungen verblassen, und des Tages Ruhm vergeht,

Die Spuren, die wir heute zieh’n, sind morgen schon verweht.

Doch in uns ist die Sehnsucht, da etwas von uns bleibt,

Ein Fuabdruck am Ufer, eh' der Strom uns weitertreibt.

Nur ein Graffiti, das sich von der grauen Wand abhebt,

So wie ein Schrei, der sagen will: «Schaut her, ich hab' gelebt!»

So nehm' ich, was an Mut mir bleibt, und in der Dunkelheit

Sprhe ich das Wort «Hoffnung» auf die Mauern meiner Zeit.

Die Herzen sind verschlossen, die Blicke leer und katt.

Brderlichkeit kapituliet vor Zwietracht und Gewalt,

Und da ist so viel Not und Sorge gleich vor unsrer Tr,

Und wenn wir ein Kind lcheln sehn, so weinen zehn dafr.

Der Himmel hat sich abgewandt, die Zuversicht versiegt.

Manchmal ist’s, als ob alle Last auf meinen Schultern liegt.

Doch tief aus meiner Ohnmacht und aus meiner Traurigkeit

Sprhe ich das Wort «Hoffnung» auf die Mauern meiner Zeit.

Um uns regiert der Wahnsinn, und um uns steigt die Flut.

Die Welt geht aus den Fugen, und ich rede noch von Mut.

Wir irren in der Finsternis, und doch ist da ein Licht,

Ein Widerschein von Menschlichkeit, ich berseh' ihn nicht.

Und wenn auf meinem Stein sich frech das Unkraut wiegt im Wind,

Die Worte «Ewig unvergessen» berwuchert sind,

Bleibt zwischen den Parolen von Ha und Bitterkeit

Vielleicht auch das Wort «Hoffnung» auf den Mauern jener Zeit.

Herinneringen vervagen en de glorie van de dag vervaagt

De sporen die we vandaag maken, zijn morgen verdwenen.

Maar in ons is het verlangen dat iets van ons blijft,

Een voetafdruk op de kust voordat de stroming ons verder voert.

Gewoon een graffiti die contrasteert met de grijze muur

Als een schreeuw die wil zeggen: "Kijk, ik heb geleefd!"

Dus ik neem de moed die ik nog heb, en in het donker

Ik spuit het woord 'hoop' op de muren van mijn tijd.

De harten zijn gesloten, de blikken leeg en katt.

Broederschap geeft zich over aan onenigheid en geweld,

En er is zoveel nood en zorgen voor onze deur,

En als we een kind zien glimlachen, huilen er tien om.

De lucht is weggedraaid, het vertrouwen is opgedroogd.

Soms is het alsof alle last op mijn schouders rust.

Maar diep uit mijn machteloosheid en uit mijn verdriet

Ik spuit het woord 'hoop' op de muren van mijn tijd.

Waanzin heerst om ons heen, en het tij stijgt om ons heen.

De wereld valt uit elkaar en ik heb het nog steeds over moed.

We vergissen ons in de duisternis, en toch is er een licht

Een weerspiegeling van de mensheid, ik kan er niet omheen.

En als het onkruid brutaal wiegt in de wind op mijn steen,

De woorden "voor altijd vergeten" zijn overwoekerd,

Blijf tussen de slogans van haat en bitterheid

Misschien ook het woord "Hoop" op de muren van die tijd.