Тебе - Птаха

Ветер нам принес печаль, опадали розы.

Диафильмы жгли глаза, пьяные угрозы.

Запах алкоголя вперемешку с моим б**дством.

Ты прости меня за них, я прошу тебя остаться.

Ты прости меня за то, что тогда я делал.

Извини меня прошу, за мои идеи.

Нет, не думай о плохом, я мечтал о небе.

Топал босиком домой, ошибаясь, в себя верил.

Нежность твоих слов и тепло постели нашей.

Утренний твой смех выдернут меня из каши.

Глянцевых подруг, клубов, грязи, силикона.

Окружению не понятно, как вернуть меня к иконам.

Я не видел твоих слез, я не слышал просьбы.

Я смеялся над судьбой, в кровь кололи розы.

Ты прости меня, малыш, за обиды с болью.

Их наелись мы с лихвой, заплатив нашей любовью.

Цвет твоих волос, бархат твоей нежной кожи,

Вкусом твоих губ промелькнут до самой дрожи.

Ласка твоих слов, рук прикосновение.

Ты постой, не уходи, не трави мне солью вены.

Ты же, как глоток воды в океане страха.

Ты, как пение птиц весной.

Солнце — в мире мрака.

Ты, как сладкий сизый дым там, где куча нервов.

Меня прет к тебе твой мир.

Меня прет, как первый.

Припев:

Ты прости меня за фразы, за холод в сердце.

Я обычный человек, оступаюсь вечно.

Ты прости меня за боль, слезы сдует ветер.

Ты прости меня, малыш, как прощают в детстве.

Ты прости меня за фразы, за холод в сердце.

Я обычный человек, оступаюсь вечно.

Ты прости меня за боль, слезы сдует ветер.

Ты прости меня, малыш, как прощают в детстве.

Ты пойми, я похмелялся год, не просыхая.

Будто меня проклял демон, до сих пор мотает.

Ты скажи мне лишь одно, почему ты рядом?

Я живу у микрофона — всего мира мне не надо.

Я остался вдруг один, потерял, как душу.

Я искал тебя во всех — выбирал из лучших.

Я не знал что делать дальше: выть или смеяться.

Вокруг вились будто духи, я по клубам с ними в танцах.

Паранойя на загонах, вечно недоволен.

Вел везде себя как б*дло, грязь из подворотни.

Странно было все тогда, WIKI вдруг бросает:

«Не кричи.

Давай, не надо.

Крик добра нам не подарит».

Много натворил я.

Спорить, знаю, смысла нету.

Бог рассудит нас с тобой, призовет к совету.

Гром меня накажет летом, как тут без ответа?

Ветром северным обдул, фон сломает птицей ветви.

Стоп.

Не надо плакать.

Слезы не помогут.

Ты прими меня пустым, любовью вновь наполни.

Сгоряча не жги мосты — это глупый варик.

Хочешь, застрели меня.

Может тебе легче станет.

Припев:

Ты прости меня за фразы, за холод в сердце.

Я обычный человек, оступаюсь вечно.

Ты прости меня за боль, слезы сдует ветер.

Ты прости меня, малыш, как прощают в детстве.

Ты прости меня за фразы, за холод в сердце.

Я обычный человек, оступаюсь вечно.

Ты прости меня за боль, слезы сдует ветер.

Ты прости меня, малыш, как прощают в детстве.

De wind bracht ons verdriet, rozen vielen.

Filmstrips brandden in zijn ogen, dronken dreigementen.

De geur van alcohol vermengd met mijn f**king.

Vergeef me voor hen, ik vraag je te blijven.

Vergeef me wat ik toen heb gedaan.

Excuseer me voor mijn ideeën.

Nee, denk niet slecht, ik droomde van de hemel.

Ik stampte op blote voeten naar huis, maakte fouten, geloofde in mezelf.

De tederheid van je woorden en de warmte van ons bed.

Je ochtendlach zal me uit de pap halen.

Glanzende vriendinnen, clubs, vuil, siliconen.

De omgeving begrijpt niet hoe ze me terug moeten brengen naar de pictogrammen.

Ik heb je tranen niet gezien, ik heb je verzoeken niet gehoord.

Ik lachte om het lot, rozen werden in mijn bloed geprikt.

Vergeef me, schat, voor beledigingen met pijn.

We aten ze met wraak en betaalden met onze liefde.

De kleur van je haar, het fluweel van je tere huid,

De smaak van je lippen zal flitsen tot de rilling.

De streling van je woorden, de aanraking van je handen.

Wacht, ga niet weg, vergiftig mijn aderen niet met zout.

Je bent als een slokje water in de oceaan van angst.

Je bent als vogels die zingen in de lente.

De zon is in de wereld van de duisternis.

Je bent als zoete grijze rook waar veel zenuwen zijn.

Je wereld haast me naar je toe.

Ik haast me als de eerste.

Refrein:

Vergeef me voor de zinnen, voor de kou in mijn hart.

Ik ben een gewoon persoon, ik struikel voor altijd.

Vergeef me de pijn, de wind zal de tranen wegblazen.

Vergeef me, schat, zoals je vergeeft in de kindertijd.

Vergeef me voor de zinnen, voor de kou in mijn hart.

Ik ben een gewoon persoon, ik struikel voor altijd.

Vergeef me de pijn, de wind zal de tranen wegblazen.

Vergeef me, schat, zoals je vergeeft in de kindertijd.

Je begrijpt, ik heb een jaar lang een kater gehad zonder uit te drogen.

Alsof een demon me heeft vervloekt, schudt het me nog steeds.

Je vertelt me ​​maar één ding, waarom ben je in de buurt?

Ik leef bij de microfoon - ik heb niet de hele wereld nodig.

Ik werd plotseling alleen gelaten, verloren als een ziel.

Ik heb je in totaal gezocht - ik heb uit de beste gekozen.

Ik wist niet wat ik moest doen: huilen of lachen.

Als geesten danste ik met hen in clubs.

Paranoia op corrals, altijd ontevreden.

Gedroeg zich overal als stront, vuil uit de deuropening.

Alles was toen vreemd, WIKI gooit ineens:

"Niet schreeuwen.

Kom op, niet doen.

Een kreet van goed zal ons niet geven."

Ik heb veel gedaan.

Ik weet dat het geen zin heeft om ruzie te maken.

God zal oordelen tussen jou en mij, Hij zal om advies vragen.

Thunder zal me straffen in de zomer, hoe is het zonder een antwoord?

De noordenwind blies, de achtergrond zal takken breken met een vogel.

Stop.

Niet huilen.

Tranen helpen niet.

Je accepteert me leeg, vul me weer met liefde.

Verbrand geen bruggen in de hitte van het moment - dit is een stomme spatader.

Als je wilt, schiet me dan neer.

Misschien is het makkelijker voor je.

Refrein:

Vergeef me voor de zinnen, voor de kou in mijn hart.

Ik ben een gewoon persoon, ik struikel voor altijd.

Vergeef me de pijn, de wind zal de tranen wegblazen.

Vergeef me, schat, zoals je vergeeft in de kindertijd.

Vergeef me voor de zinnen, voor de kou in mijn hart.

Ik ben een gewoon persoon, ik struikel voor altijd.

Vergeef me de pijn, de wind zal de tranen wegblazen.

Vergeef me, schat, zoals je vergeeft in de kindertijd.