Бессонница - Птаха

Опять ночь без сна, на лист ложится строка

За ней другая, с ненавистью, болью — злая

Типа сигарета тает, все эти связки выдаю опять,

Альтер эго не дает спать.

Еще в бошке каша, типа я один давно

Много курю, бухаю… Да и вообще жизнь гавно,

Но если честно, как-то всё равно, хоть точно знаю

Что за окном зима и снежинки мелькают…

Да по**й, жизнь гнёт так, что вот-вот сдохну,

Когда в каждой букве капля души, а в строках надежда,

Вперемешку с мечтою и нет лжи,

Когда можешь писать только в ночи, под тусклым светом луны

Наедине с больною бошкою ты,

Что поймет тебя только тот, кто был рядом с тобою с раннего детства

Тогда понимаешь, что истинно враг ты себе сам,

Но он просто молод и глуп — зеленый пацан,

А еще крут скорей тот, кто сказал себе — «Стоп»

Неся седьмой уже гроб того,

С кем недавно мутили в аптеке машинки…

Каждое слово, разбитое на части

Новый день и ты снова в его власти,

Хочешь быть собою, но увы

Дорога в нос опять, убивает все мечты

Каждое слово, разбитое на части

Новый день и ты снова в его власти,

Хочешь быть собою, но увы

Дорога в нос опять, убивает все мечты

Я всегда хотел рисовать рифмы, картины,

На старом, потёртом бите, неся хоть долю смысла

Твой мозг, сорвать этим долбанным рэпом

С неба хоть парочку маленьких звёзд,

Чтобы проходящий мимо моей ямы,

Не забыл подкинуть курева

И приколол свою маму, купив наш дисок

Дёсна морозит опять порошок

Я продолжаю плавать в высоких и низких,

Каждый удар ценю и каждую ноту,

Да я из тех, кто любит шелест зеленой банкноты,

Хотя лавэ это дрянь, я знаю, но они дарят свободу,

Пусть я дурной, но я очень люблю тусить в этом городе

И ночами сидеть на окне, под именно этой луною,

С этим твердым куском, трубкой от ручки,

И измазанной в саже фольгою,

Будто свой среди чужих, будто разбиты мечты,

Разорвана на мелкие клочья душа

И очень страшно, что однажды не ляжет строка на лист,

А я тогда наверно сопьюсь, сойдя с ума

Хотя надеюсь буду писать до конца, уже другие текста

Главное чтобы в колонках был бит и на этот такт качалась башка,

А с нею пусть и в шрамах вся,

Но зато живая моя душа… моя… моя душа…

Weer een nacht zonder slaap, er valt een streep op het laken

Achter haar is een ander, met haat, pijn - kwaad

Zoals een sigaret smelt, deel ik al deze bundels weer uit,

Alter ego laat me niet slapen.

Nog steeds in de hoofdpap, alsof ik al heel lang alleen ben

Ik rook veel, ik drink veel ... En over het algemeen is het leven shit,

Maar om eerlijk te zijn, op de een of andere manier maakt het niet uit, ik weet het tenminste zeker

Dat buiten het raam winter is en sneeuwvlokken flitsen ...

Fuck it, het leven is zo benauwend dat ik op het punt sta te sterven,

Als er een druppel ziel in elke letter zit, en hoop in de regels,

Vermengd met een droom en er is geen leugen,

Wanneer je alleen 's nachts kunt schrijven, onder het schemerige maanlicht

Alleen met een ziek hoofd, jij

Dat alleen degenen die al sinds je vroege kinderjaren aan je zijde staan, je zullen begrijpen

Dan besef je dat je echt je eigen vijand bent,

Maar hij is gewoon jong en dom - een groen kind,

En de coolste is degene die tegen zichzelf zei: "Stop"

De zevende kist al dragend,

Met wie ze onlangs in een apotheek met auto's hebben gerommeld...

Elk woord in stukjes gebroken

Een nieuwe dag en je bent weer in zijn macht,

Wil je jezelf zijn, maar helaas

De weg naar de neus doodt opnieuw alle dromen

Elk woord in stukjes gebroken

Een nieuwe dag en je bent weer in zijn macht,

Wil je jezelf zijn, maar helaas

De weg naar de neus doodt opnieuw alle dromen

Ik heb altijd al rijmpjes, plaatjes,

Op een oud, sjofel stukje, met op zijn minst een fractie van de betekenis

Je hersens, zet je schrap met deze verdomde rap

Vanuit de lucht, in ieder geval een paar kleine sterren,

Om langs mijn gat te gaan,

Niet vergeten te roken

En mijn moeder gespeld door onze CD te kopen

De kauwgom bevriest het poeder weer

Ik blijf hoog en laag zwemmen

Ik waardeer elke beat en elke noot,

Ja, ik ben een van degenen die houden van het geritsel van een groen bankbiljet,

Hoewel lava onzin is, weet ik het, maar ze geven vrijheid,

Ik ben misschien slecht, maar ik hou er echt van om in deze stad rond te hangen

En 's nachts op het raam zitten, onder deze maan,

Met dit harde stuk, een pijp uit een handvat,

En met folie ingesmeerd met roet,

Alsof je tussen vreemden bent, alsof dromen gebroken zijn,

Ziel aan flarden gescheurd

En het is heel eng dat op een dag een lijn niet op een laken zal vallen,

En dan zal ik waarschijnlijk dronken worden, gek worden

Hoewel ik hoop dat ik tot het einde zal schrijven, al andere teksten

Het belangrijkste is dat er een beat in de kolommen moet zijn en dat het hoofd op deze beat moet zwaaien,

En met haar, al is het maar met littekens,

Maar mijn levende ziel... mijn... mijn ziel...