Миф - Птаха

Листвою золоченной оплакиваем лето,

Сдувая память добрых дней дождем и легким ветром.

Земля напьется вдоволь, в цвета окрасит ветви,

И до краев наполнят небом жизни реки.

А я останусь тут, мечтая о полетах.

Вдыхая север носом, почувствую свободу.

Откину грусть я прочь, и улыбнусь восходу.

Пусть все рычат мне в спину, ведь это их порода.

Я вспомню вдруг отца, улыбку своей мамы.

Друзей своих, как я куражил с ними спьяну,

Смех дочки нежной, который расжигал надежду.

Я скину прочь с себя всю грузную одежду.

Останусь в легкой майке, пусть дождик лечит раны.

Я встану на колени, подумаю о храме.

Я попрошу Христа, пусть душу успокоит,

Пусть стану я смиренным, оставшись хулиганом.

А сердце вдруг кольнет от криков дикой стаи,

Что улетая прочь, вернуться обещает.

Я прикурю седой, оставшись на диване,

Ведь в городе моем свободы не бывает.

Припев:

Мы всех тех, кто не с нами, оставим во снах.

Будем ждать, как растают снега на сердцах.

Людей я не знаю, куда же мне идти,

Ведь в городе моем свобода — это миф.

Октябрьский дождик, слепой и наивный,

И память о прошлом прибавила сил мне.

В желтый выкрашены бульвары и авеню.

И птицы косяками улетели на юг.

На лице улыбка, долой предрассудки.

Играет скрипка в душе 90 суток.

Но это временная боль, духовные муки.

Скоро дикие ливни сменят дикие вьюги.

Пора платить по счетам.

Нутро просит,

Чтобы я бросил алкоголь и папиросы.

И остро встал вопрос о самом главном.

Это не просто, но лишь бы поздно не стало.

Моя страна устала, уснули проспекты.

Места пъедестала пустуют, а в клетках

Ютится народ, свою осень коротая.

Ведь в городе моем свободы не бывает.

Припев:

Мы всех тех, кто не с нами, оставим во снах.

Будем ждать, как растают снега на сердцах.

Людей я не знаю, куда же мне идти,

Ведь в городе моем свобода — это миф.

Мы всех тех, кто не с нами, оставим во снах.

Будем ждать, как растают снега на сердцах.

Людей я не знаю, куда же мне идти,

Ведь в городе моем свобода — это миф.

We rouwen om de zomer met verguld blad,

De herinnering aan goede dagen met regen en lichte wind wegblazen.

De aarde zal genoeg dronken worden, de takken in kleuren schilderen,

En ze zullen de rivieren tot de rand vullen met de lucht van het leven.

En ik blijf hier, dromend van vliegen.

Als ik met mijn neus het noorden inadem, zal ik vrijheid voelen.

Ik zal verdriet weggooien en glimlachen bij de zonsopgang.

Laat iedereen in mijn rug grommen, want dit is hun ras.

Ik herinner me ineens mijn vader, de glimlach van mijn moeder.

Mijn vrienden, hoe ik met hen opschepte terwijl ik dronken was,

Het gelach van een tedere dochter, die hoop aanwakkerde.

Ik gooi al mijn zware kleren uit.

Ik blijf in een licht T-shirt, laat de regen de wonden helen.

Ik zal knielen, ik zal aan de tempel denken.

Ik zal Christus vragen om mijn ziel te kalmeren,

Laat me nederig worden en een pestkop blijven.

En het hart zal plotseling prikkelen van de kreten van de wilde kudde,

Dat wegvliegen belooft terug te keren.

Ik rook een grijsharige, blijf op de bank,

Er is tenslotte geen vrijheid in mijn stad.

Refrein:

We zullen iedereen achterlaten die niet bij ons is in dromen.

We zullen wachten tot de sneeuw op ons hart smelt.

Ik ken geen mensen, waar moet ik heen,

In mijn stad is vrijheid immers een mythe.

Oktober regen, blind en naïef,

En de herinnering aan het verleden gaf me kracht.

Boulevards en lanen zijn geel geverfd.

En de vogels vlogen naar het zuiden in scholen.

Op het gezicht van een glimlach, neer met vooroordelen.

De viool speelt 90 dagen in de ziel.

Maar dit is tijdelijke pijn, geestelijke kwelling.

Binnenkort zullen wilde stortbuien worden vervangen door wilde sneeuwstormen.

Het is tijd om de rekeningen te betalen.

De binnenkant vraagt

Zodat ik alcohol en sigaretten opgeef.

En de vraag rees over het belangrijkste.

Het is niet gemakkelijk, maar zolang het niet te laat is.

Mijn land is moe, de lanen zijn in slaap gevallen.

De plaatsen van het voetstuk zijn leeg, en in de cellen

De mensen kruipen bij elkaar, terwijl hun herfst kort is.

Er is tenslotte geen vrijheid in mijn stad.

Refrein:

We zullen iedereen achterlaten die niet bij ons is in dromen.

We zullen wachten tot de sneeuw op ons hart smelt.

Ik ken geen mensen, waar moet ik heen,

In mijn stad is vrijheid immers een mythe.

We zullen iedereen achterlaten die niet bij ons is in dromen.

We zullen wachten tot de sneeuw op ons hart smelt.

Ik ken geen mensen, waar moet ik heen,

In mijn stad is vrijheid immers een mythe.