Qərənfillər - PRoMete

Bəzən kömək olmur ötüb gedən günlər belə

Nə qədər ağladığımı, yəqin, qərənfillər bilər

Bu ağrı çox acıdır, dadmasan, anlamazsan

Gecələr içini dəlib, deşib, keçər düşünərsən, yaşamazsan

Gözünü yuman kimi gələr dayanar önündə

Söhbət də gedə bilməz bu itkidə ölümdən

Nə qədər yalvarmışam Allaha ki, ölüm mən

Neçə ildir yaşayıram gör bu zülümlə

Geriyə çevirmək olmur, zaman uçur

Bundan da böyük ağrı varmı ana üçün?

Deyirlər — «vaxt gətirər bütün yaralara köz»

Mən bildim bu neçə ildə, bu deyil düz

Yəqin ki, bu da həyatın ayrıca bir naxışı

Gözümün önündən getmir qapıdan çıxışı

Öpdü alnımdan.

«Qayıdacam» — dedi

Gözümə baxanda, gördüm ki, vidalaşır

Ana, sil göz yaşını

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Tez-tez qapımı döyürdü əlaqədar təşkilatlar

Bayram günlərində uşaqlara şirniyyatlar

Hər gün gedib gəldiyim yollar eyniydi

Xəbər tutdu sürücülər, pulsuz oldu nəqliyyat da

Elə bil, hamı çalışırdı bölməyə dərdi

Bu millət yaxşı bilir, xeyir nədi, nə şərdi

Uşaqlar saxladı məni bu illər həyatda

Yoxsa, onun arxasınca mən də gedərdim

Döyüş başlayanda, biz Moskvadaydıq

Bir gün gəldi, dedi — «vaxtdır artıq qayıdırıq

Vətən dardadırsa, gərək burda qalmayaq biz

Bakıda çətin olacaq, amma ki, uyğunlaşarıq»

Bakıya qayıdanda, 2-ci uşağa hamiləydim

O könüllü döyüşə yazılanda, nə biləydim

Daha döyməz bu evin qapısını bir daha?!

Həmişə ümidlə baxan adam idim sabaha

Amma içimdən bir səs deyirdi — «qoyma getməyə»

Onda vəziyyət başqaydı, saxlaya bilmədim

Qara xəbər gələndə, xatırladım sözlərini

Qürürlandım, amma ağlaya bilmədim

Yarım, sil göz yaşın

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Uşaqlıq xatirələrim bölünür iki yerə:

Əvvəli biraz bulanıq, amma atalı

Sonra təkrarlanan ana gözyaşı

Çətinlik, məşəqqət, qayğılı-qadalı

Atamı çox soruşardım o illər anamdan

Bezmədən hər dəfə deyərdi ki, qayıdacaq

Heç vaxt düşünməzdim bu sözlər yalandı

Və illər keçdikcə, zaman bizi ovudacaq

Atamın şəhid olduğunu məktəbdə uşaqlar deyəndə

Əvvəl elə bilmişdim, bu hərbi rütbədir

Anamdan soruşanda ki, şəhid nədir?

Həyacandan çaşıb demişdi — «atan əsgərlikdədir»

Amma sonra çökərək qarşımda diz üstə

Qucaqlayıb izah edəndə mənə hər şeyi

Gözlərim doldu, görəndə anamı qəhər boğub

Ağlamaqdan başqa bilmədim neyləyim?!

Qızım, sil göz yaşın

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Soms helpt het niet, zelfs niet in vervlogen tijden

Blijkbaar weten anjers hoeveel ik heb gehuild

Deze pijn is erg pijnlijk, als je niet proeft, begrijp je het niet

'S Nachts prik je, prik je, passeer je, je denkt, je kunt niet leven

Zodra hij zijn ogen wast, komt hij voor hem staan

We kunnen niet praten over de dood bij dit verlies

Ik bad tot God dat ik zou sterven

Kijk hoeveel jaren ik met deze wreedheid heb geleefd

Het is onmogelijk om terug te keren, de tijd vliegt

Is er meer pijn voor de moeder?

Ze zeggen - "de tijd brengt sintels in alle wonden"

Ik kwam er binnen een paar jaar achter, het is niet eerlijk

Waarschijnlijk is dit een apart levenspatroon

De uitgang van de deur gaat niet voor mijn ogen

Hij kuste mijn voorhoofd.

"Ik kom terug", zei hij

Toen ik in zijn ogen keek, zag ik dat hij afscheid nam

Mam, veeg de tranen weg

niet huilen

Lang leve het vaderland!

Voor degenen die het missen

Moge God altijd bij je zijn!

Aanverwante organisaties klopten vaak aan mijn deur

Snoep voor kinderen op vakantie

De wegen die ik elke dag aflegde waren dezelfde

Het nieuws ving de chauffeurs, het transport was gratis

Het was alsof iedereen probeerde in te breken in de eenheid

Deze natie weet heel goed wat goed en wat slecht is

De kinderen hebben me jarenlang in leven gehouden

Anders zou ik hem volgen

Toen de oorlog uitbrak, waren we in Moskou

Op een dag kwam hij en zei: "We komen al heel lang terug"

Als het thuisland in de problemen zit, moeten we hier niet blijven

Het wordt moeilijk in Bakoe, maar we zullen ons aanpassen »

Toen ik terugkeerde naar Bakoe, was ik zwanger van mijn tweede kind

Wat wist ik toen hij dienst nam in de vrijwilligersoorlog?

Zal niet meer op de deur van dit huis kloppen?!

Ik keek altijd uit naar morgen

Maar een stem in mij zei: "Ga niet."

Toen was de situatie anders, ik kon niet stoppen

Toen het zwarte nieuws kwam, herinnerde ik me zijn woorden

Ik was trots, maar ik kon niet huilen

Halve, veeg de tranen weg

niet huilen

Lang leve het vaderland!

Voor degenen die het missen

Moge God altijd bij je zijn!

Mijn jeugdherinneringen zijn verdeeld in twee delen:

Eerst een beetje wazig, maar vaderlijk

Dan terugkerende moederlijke tranen

Moeilijkheid, ontberingen, zorg

Ik vroeg mijn vader veel van mijn moeder in die jaren

Hij zei altijd dat hij terug zou komen

Ik had nooit gedacht dat deze woorden vals waren

En in de loop der jaren zal de tijd het leren

Toen de kinderen op school zeiden dat mijn vader was vermoord

Ik dacht altijd dat dit een militaire rang was

Toen mijn moeder werd gevraagd, wat is een martelaar?

Hij was geschokt en zei: "De vader is in het leger."

Maar toen zakte hij voor me op zijn knieën

Als je me knuffelt en me alles uitlegt

Mijn ogen vulden zich met tranen en mijn moeder was woedend

Ik kon niet anders dan huilen!

Mijn dochter, veeg de tranen weg

niet huilen

Lang leve het vaderland!

Voor degenen die het missen

Moge God altijd bij je zijn!