Le saule pleureur - Olivia Ruiz, Toàn

Mon père m’a acheté le jour de mes cinq ans

Un saule pleureur bébé qui vivrait après mes cent ans

Il s’en est occupé, pour qu’il veille sur moi

Puis il l’a délaissé comme Maman et moi

Le saule pleureur se meurt

De l’eau de mauvaise foi

Versée par l’arroseur

Arrosé cette fois

Le saule pleureur se meurt

De l’eau de mauvaise foi

Versée par l’arroseur

Arrosé cette fois

L’arbre qui nous aimait, a cessé de grandir

Et comme pour se venger, s’est changé en chardon

Il s’est laissé sécher, comme mon sourire

Il porte à sa façon, nos larmes en fanion

Le saule pleureur se meurt

De l’eau de mauvaise foi

Versée par l’arroseur

Arrosé cette fois

Le saule pleureur se meurt

De l’eau de mauvaise foi

Versée par l’arroseur

Arrosé cette fois

La maison est glacée de mensonges en stalactites

Nos amours sont gelées, bouffées par le mythe

Mais d’un si beau fumier

L’herbe ne repoussera pas

La piste de l'échiquier

Le lierre recouvrira

J’m’assoupis toutes les nuits près de notre saule pleureur

Même s’il n’en reste rien, j’m’enveloppe encore de son odeur

Petit, ses rameaux me couvraient, j’me sentais dans un cocon

Maintenant, ses branches sont sèches, faut couper le cordon

Le puits scellé de rancœur, l’amour n’irrigue plus la maison

Et comme nous, y’a pas qu’arbuste qu’on a besoin d’affection

J’ai mis trop de fois le doigt entre l'écorce et l’arbre

Discours englué de sève, on en a marre des palabres, on en a marre des palabres

La silhouette du saule mort raconte toujours ses histoires

Dans celle-ci, une page se tourne, les feuilles s’envolent au hasard

Mijn vader kocht me op mijn vijfde verjaardag

Een baby treurwilg die over mijn honderd zou leven

Hij zorgde ervoor, om over mij te waken

Toen verliet hij haar zoals mama en ik

De treurwilg sterft

Kwader trouw water

Gegoten door de sproeier

Deze keer water gegeven

De treurwilg sterft

Kwader trouw water

Gegoten door de sproeier

Deze keer water gegeven

De boom die van ons hield stopte met groeien

En als uit wraak, veranderd in een distel

Hij liet zich drogen, zoals mijn glimlach

Hij draagt ​​zijn manier, onze tranen als een wimpel

De treurwilg sterft

Kwader trouw water

Gegoten door de sproeier

Deze keer water gegeven

De treurwilg sterft

Kwader trouw water

Gegoten door de sproeier

Deze keer water gegeven

Het huis is bevroren met druipsteen leugens

Onze liefdes zijn bevroren, opgegeten door mythe

Maar van zo'n mooie mest

Het gras groeit niet terug

Het schaakbordspoor

De klimop zal bedekken

Ik dommelt elke nacht in bij onze treurwilg

Zelfs als er niets meer over is, wikkel ik mezelf nog steeds in zijn geur

Klein, zijn takken bedekten me, ik voelde me in een cocon

Nu zijn de takken droog, ik moet het snoer doorknippen

De verzegelde bron van wrok, liefde geeft het huis geen water meer

En net als wij, is het niet alleen een struik die we genegenheid nodig hebben

Ik heb mijn vinger te vaak tussen de schors en de boom gestoken

Spraak zit vast in sap, we zijn moe van het palaver, we zijn moe van het palaver

Het silhouet van de dode wilg vertelt nog steeds zijn verhalen

In deze, een pagina omgeslagen, vliegen de bladeren willekeurig weg