Mermaid - Okkervil River

So I said, man pull her out of the water

And then, lay on hands and bind back her flippers and tail

Until international waters

And there we’ll feel

All that’s human inside of her

So she’s chilly and slick

On her hips where the scales meet with skin

With a sickening flick of her tail

Circling her gills filled with cold salty water

And she thrashes and twirls

Her freezing fins fluttering

But she’s pretty I think

With her hair dark as ink

And her belly bone-white

And her lips of a slight seashell pink

Lightly part as she’s tonguing the tub’s rusty rim

As the salt water it flows out again

Oh, farewell is to the land we know well

We’ll never be touching again

To fields where we rambled and ran

Farewell to our wives and children

Let’s stand on the deck and let’s watch

Them all disappearing

And the days all float by

And the days over waves under sky

And the weeks slowly leak into years

The last islands are all left behind

As we silently sail

Until late some dark night a wild wind starts to wail

And our map blows away

And our compasses fail

And it’s out on the lost boiling black water where

I see her float out

She’s so thin and so pale

I see her rise up

She’s so fast and so fair

My hands meet and they press to a point in the air

But my mouth fills with more panic than prayer

And my skull fills with more colour than care

And my heart fills with love, with too much love to bear

And I know that I’ll stay, that she’ll always be there

My hands suck in cold, sad seaweed strung through her hair

Dus ik zei, man trek haar uit het water

En ga dan op handen liggen en bind haar vinnen en staart vast

Tot internationale wateren

En daar zullen we voelen

Alles wat menselijk in haar is

Dus ze is kil en glad

Op haar heupen waar de schubben de huid raken

Met een misselijkmakende beweging van haar staart

Ronddraaiend rond haar kieuwen gevuld met koud zout water

En ze spartelt en draait

Haar ijsvinnen wapperen

Maar ze is mooi denk ik

Met haar haar zo donker als inkt

En haar buik spierwit

En haar lippen van een licht zeeschelproze

Maak een klein stukje los terwijl ze de roestige rand van het bad aan het tongen is

Als het zoute water stroomt het er weer uit

Oh, afscheid is van het land dat we goed kennen

We zullen elkaar nooit meer aanraken

Naar velden waar we rondliepen en renden

Afscheid van onze vrouwen en kinderen

Laten we op het dek gaan staan ​​en kijken

Ze verdwijnen allemaal

En de dagen drijven allemaal voorbij

En de dagen over golven onder de hemel

En de weken vloeien langzaam over in jaren

De laatste eilanden zijn allemaal achtergelaten

Terwijl we stilletjes varen

Tot laat in een donkere nacht begint een wilde wind te jammeren

En onze kaart blaast weg

En onze kompassen falen

En het is op het verloren kokende zwarte water waar

Ik zie haar naar buiten zweven

Ze is zo mager en zo bleek

Ik zie haar opstaan

Ze is zo snel en zo eerlijk

Mijn handen ontmoeten elkaar en ze drukken naar een punt in de lucht

Maar mijn mond vult zich met meer paniek dan gebed

En mijn schedel vult met meer kleur dan zorg

En mijn hart vult zich met liefde, met te veel liefde om te dragen

En ik weet dat ik zal blijven, dat ze er altijd zal zijn

Mijn handen zuigen koud, verdrietig zeewier op dat door haar haar zit