Lay of the Last Survivor - Okkervil River

She went out and found

Her father face down on the ground

Out in the cold

Walked her way around

A hill with the sun sinking down

Into the snow

All the whitecaps of the waves slap

Like last hand claps

And the dark water dies in a crash

Is sucked back with a moan

Smoke on the coast

And oh, piled fathers

Soft, sighing daughters

Where does it go?

It’s a dream, now

I’ll describe

Let your mind drift on down, like so

To when the world was young

A big sky, blue of a dead bachelor’s tongue

A new bloom on the rose

So some line someone told says

Even light can get old

Oh, slobbering lovers

Drink-clinking brothers

They don’t have to tell us, 'cause we know

What a way down

What a ride, what a slide spin-around

What a life to have known

What a time

And how I was singing out in a crowd

Of the thousand most frightening faces I’ve known

And when the lighthouse

Lending us sight finally went out

What a fright we felt

In that night

Friends just shout it out

All the whys and don’t knows

All the cries in our throats

And how right we felt

With our eyes tightly closed

Holding something we broke

And then whimpering sisters

Sobbing well-wishers

Well, it’s over

Just let my hand go

Ze ging naar buiten en vond

Haar vader met zijn gezicht naar beneden op de grond

Buiten in de kou

Liep haar weg rond

Een heuvel waar de zon ondergaat

In de sneeuw

Alle witte koppen van de golven slaan neer

Zoals in de laatste hand klappen

En het donkere water sterft in een crash

Wordt teruggezogen met een kreun

Rook aan de kust

En oh, opgestapelde vaders

Zachte, zuchtende dochters

Waar gaat het naartoe?

Het is een droom, nu

ik zal het beschrijven

Laat je gedachten afdwalen, zoals zo

Naar toen de wereld nog jong was

Een grote lucht, blauw van de tong van een dode vrijgezel

Een nieuwe bloei aan de roos

Dus een regel die iemand vertelde, zegt:

Zelfs licht kan oud worden

Oh, kwijlende minnaars

Drank-klinkende broers

Ze hoeven het ons niet te vertellen, want we weten het

Wat een weg naar beneden

Wat een rit, wat een ronddraaiende glijbaan

Wat een leven om te hebben gekend

Wat een tijd

En hoe ik in een menigte zong

Van de duizend meest angstaanjagende gezichten die ik ken

En wanneer de vuurtoren

Ons zicht geven ging eindelijk uit

Wat waren we geschrokken

In die nacht

Vrienden schreeuwen het gewoon uit

Alle waaroms en weet niet

Alle kreten in onze keel

En hoe goed we ons voelden

Met onze ogen goed gesloten

Iets vasthouden dat we hebben gebroken

En dan jankende zussen

Snikkende weldoeners

Nou, het is voorbij

Laat mijn hand los