Выдыхай - Noize MC

Затянись мною в последний раз, ткни меня мордой в стекло,

Дави меня, туши мою страсть, буду дымить назло.

Боль на фильтре грязным бурым пятном, все, что мне от тебя останется.

Урна мой будущий дом и вряд ли мне там понравится.

Серым пеплом осыпятся вниз те мечты, что не сбудутся никогда.

Меня вряд ли раскурят на бис, шанс если и есть, то один из ста.

Тебе травиться никотином моим, тебе кашлять моими смолами.

Выдыхай скорей мой последний дым и закрывай окно, а-то холодно.

Выдыхай скорей мою душу наружу ей тесно, в твоих легких так мало места.

Выдыхай скорей мою душу наружу ей тесно, в твоих легких так мало места.

Но если честно во всем виноват я сам.

Наша лестница в небо оказалась расшатанной стремянкой,

Годной лишь на то, чтобы достать с антресолей банку.

Но я готов был и по ней карабкаться к облакам,

Назло запретам и закрытым изнутри замкам.

Порой казалось — цель близка, скоро доползу

И я с собой тебя звал, но ты оставалась внизу,

Поднимала глаза, просила вернуться назад,

А я не слезал, все твердил тебе про небеса.

Думал, что сам могу решать за двоих людей,

Думал, что нам станет лучше от моих идей.

И цепляясь за надежду как за одежду репей,

Становился дальше от тебя еще на ступень.

Но лестница в небо оказалась расшатанной стремянкой,

Годной лишь на то, чтоб достать с антресолей банку.

Возьму подмышку, отнесу в кладовку- пусть пылится,

Прости за все и, ради Бога, перестань мне сниться.

Выдыхай скорей мою душу наружу ей тесно, в твоих легких так мало места.

Выдыхай скорей мою душу наружу ей тесно, в твоих легких так мало места.

Но если честно во всем виноват я сам.

Trek voor de laatste keer aan me, steek mijn gezicht in het glas,

Verpletter me, doof mijn passie, ik zal ondanks alles roken.

De pijn op het filter is een vuile bruine vlek, het enige dat voor mij over is van jou.

De urn is mijn toekomstige thuis en het is onwaarschijnlijk dat ik het daar leuk zal vinden.

Grijze as zal van die dromen vallen die nooit zullen uitkomen.

Het is onwaarschijnlijk dat ik voor een toegift wordt gerookt, als er een kans is, dan één op de honderd.

Je wordt vergiftigd door mijn nicotine, je hoest mijn teer op.

Adem mijn laatste rook uit en sluit het raam, het is koud.

Adem mijn ziel uit, het is krap, er is zo weinig ruimte in je longen.

Adem mijn ziel uit, het is krap, er is zo weinig ruimte in je longen.

Maar om eerlijk te zijn, het is allemaal mijn schuld.

Onze trap naar de hemel bleek een losse trap te zijn,

Alleen geschikt om een ​​pot van de mezzanine te halen.

Maar ik was klaar om naar de wolken erlangs te klimmen,

Ondanks de verboden en sloten van binnenuit gesloten.

Soms leek het - het doel is dichtbij, binnenkort zal ik kruipen

En ik riep je bij me, maar je bleef beneden,

sloeg haar ogen op, vroeg om terug te komen,

Maar ik kwam niet naar beneden, ik bleef je vertellen over de hemel.

Dacht dat ik zelf voor twee personen kon beslissen

Ik dacht dat we beter af zouden zijn met mijn ideeën.

En zich vastklampend aan hoop als kliskleren,

Werd verder van je een andere stap.

Maar de trap naar de hemel bleek een losse trap te zijn,

Alleen geschikt om een ​​pot van de mezzanine te halen.

Ik neem mijn oksel, breng het naar de voorraadkast, laat het stof verzamelen,

Vergeef me alles en stop in godsnaam met dromen.

Adem mijn ziel uit, het is krap, er is zo weinig ruimte in je longen.

Adem mijn ziel uit, het is krap, er is zo weinig ruimte in je longen.

Maar om eerlijk te zijn, het is allemaal mijn schuld.