Polvere - Negramaro

No, non correro'

Il rischio di poterti

Perdere nel buio

Dei miei ricordi

Senz’averti detto

Prima tutto

Proprio tutto

Sulla mia identita'

Che nessuno

In fondo sa

Quello che sembrava amore

Era solo un’abitudine

Vestita

Di frutti canditi e more

Come un panettone

Che a natale

Non si dimentica

Che presto

Finira'

Ma dimmi tu

Dimmi tu

Dimmi, dimmi tu

Cos’altro vuoi da me

Se non ho niente da difendere

Di quel che e' stato e ancora c’e'

Non resti solo un po'

Di cenere

Giorno dopo giorno

Ho avuto la pazienza

Di ingoiare tutto

Prima di

Vomitarti addosso

Le mie insicurezze

Sono ormai certezze

Di non amarti piu'

Beh, questo almeno

Ora so

E ora che non ho

Piu' nulla da temere

Dentro queste mura

La solitudine

Ha occupato ogni angolo

Di stanza vuota

Come la polvere

Che sporca pure me

Ma dimmi tu

Dimmi tu

Dimmi, dimmi tu

Cos’altro vuoi da me

Se sono solo io a perdere

E quel che e' stato e ancora c’e'

Non voglio muoia tra la cenere

Ma dimmi tu e

Dimmi tu

E dimmi, dimmi tu

Cosa di strano c’e'

Se saro' io a doverti chiedere

Di trasformarti in polvere

E non in cenere

Perche' la polvere

Per sempre c’e'

In ogni dove

Nascosta dietro al sole

Per sempre c’e'…

Per sempre c’e'…

Non c’e' spazio al mondo

Che non sia coperto dalla polvere

La senti sulle mani

Su ogni parte del tuo corpo

Come fosse una seconda pelle

Mentre ti consumi

Prende forme inaspettate

Quando con un dito

Segue il profilo

Di quest’universo

Che ti fa sentire perso

Nell’infinito terso

Fatto di polvere

Nell’aria che respiri

Polvere

…la solitudine

Nee, ik zal niet rennen

Het risico om jou te kunnen

Verliezen in het donker

Van mijn herinneringen

Zonder het je te vertellen

Allereerst

Absoluut alles

Over mijn identiteit

dat niemand

Hij weet het tenslotte

Wat leek op liefde

Het was maar een gewoonte

gekleed

Van gekonfijt fruit en bramen

Als een panettone

Dat met Kerstmis

Het wordt niet vergeten

Dat binnenkort

Zal eindigen'

Maar vertel je het me?

Vertel jij mij het

Vertel me, vertel me jou

Wat wil je nog meer van me

Als ik niets te verdedigen heb

Van wat was en nog is

Blijf niet een klein beetje

van as

Dag na dag

Ik had het geduld

Om alles te slikken

Voordat

Gooi het op je af

Mijn onzekerheden

Het zijn nu zekerheden

Niet meer van je houden

Nou, dat is tenminste

Nu weet ik het

En nu ik dat niet heb

Niets meer te vrezen

Binnen deze muren

Eenzaamheid

Het heeft elke hoek bezet

Van lege kamer

als het stof

Dat maakt mij ook vies

Maar vertel je het me?

Vertel jij mij het

Vertel me, vertel me jou

Wat wil je nog meer van me

Als ik de enige ben die verliest

En wat was en is?

Ik wil niet in de as sterven

Maar vertel me jou en

Vertel jij mij het

En vertel me, vertel me jou

Wat is er vreemd aan?

Als ik je moet vragen

Om je in stof te veranderen

En niet tot as

Waarom het stof?

Er is voor altijd

Overal

Verscholen achter de zon

Er is voor altijd...

Er is voor altijd...

Er is geen plaats in de wereld

Dat het niet bedekt is met stof

Je voelt het aan je handen

Op elk deel van je lichaam

Alsof het een tweede huid is

Terwijl je jezelf consumeert

Het neemt onverwachte vormen aan

Wanneer met een vinger

Profiel volgt

Van dit universum

Daardoor voel je je verloren

In de heldere oneindigheid

Gemaakt van stof

In de lucht die je ademt

Stof

…eenzaamheid