Il Gabbiano - Negramaro

Se io apro

Queste mani

Non so quanto

Tempo servirà

Prima di alzarmi

In volo

Le mie ali

Anche senza piume

Taglieranno

Il cielo in due

Le mie braccia

Sono arrese

Mentre vivo

Sulla pelle

Mutazioni attese

La mia bocca

Perde i denti

Allungandosi

Farà il tuo nome

Ai quattro venti

Mi

Trasformerò

In gabbiano

E porterò

Da te

I temporali di un inverno

Che alle porte

Soffia forte

E soffia il vento

E l’odio che ha già dentro

Io lo griderò dal becco

Per salvare te

Da quest’inverno che già c'è…

Perdo carne

Dalle gambe

Come niente

Restano soltanto

Zampe stanche

A rallegrarmi

Se io salto

E no, non cado

Sopra il mondo

Potrò stare

In aria

Convincendomi

A volare

Mi trasformerò

In gabbiano

E porterò

Da te

I temporali di un inverno

Che alle porte

Soffia forte

E soffia il vento

E l’odio che ha già dentro

Io lo griderò dal becco

Per salvare te

Da quest’inverno che già c'è.

Spuntano le piume

Si fan spazio tra la pelle

Mentre il cielo alle mie spalle

Si fa gonfio come un fiume

E aggrappato a questo ramo

Io lo sentirò arrivare

Poco prima di passare

Sarà lui a farmi alzare

Dal mio ramo in volo

Dal mio ramo in volo

Amore

Amore

Vincerò io

Questo temporale

Ora sono

Quel gabbiano

E l’unico ricordo

Che conservo

E ritornar

Da te…

Als ik open

deze handen

Ik weet niet hoeveel

Tijd zal duren

Voordat ik opsta

tijdens de vlucht

Mijn vleugels

Ook zonder veren

ze zullen snijden

De hemel in twee

Mijn armen

ik heb me overgegeven

terwijl ik leef

op de huid

Mutaties verwacht

Mijn mond

Verliest zijn tanden

Uitrekken

Hij zal je naam noemen

Naar de vier winden

Mij

ik zal transformeren

in zeemeeuw

En ik zal brengen

Bij jou thuis

De stormen van een winter

Dan bij de poorten

Hard blazen

En de wind waait

En de haat die hij al in zich heeft

Ik zal het uit de snavel schreeuwen

Om jou te redden

Sinds deze winter bestaat dat al...

ik verlies vlees

Van de benen

als niets

Ze blijven alleen

vermoeide poten

Om me op te vrolijken

Als ik spring

En nee, ik val niet

Boven de wereld

Ik zal kunnen blijven

In de lucht

Mij ​​overtuigen

Vliegen

ik zal transformeren

in zeemeeuw

En ik zal brengen

Bij jou thuis

De stormen van een winter

Dan bij de poorten

Hard blazen

En de wind waait

En de haat die hij al in zich heeft

Ik zal het uit de snavel schreeuwen

Om jou te redden

Sinds deze winter bestaat dat al.

Veren ontspruiten

Het maakt ruimte tussen de huid

Terwijl de lucht achter mij

Het zwelt op als een rivier

En vastklampen aan deze tak

Ik hoor het aankomen

Net voordat we verder gaan

Hij zal degene zijn die me optilt

Vanuit mijn filiaal tijdens de vlucht

Vanuit mijn filiaal tijdens de vlucht

Dol zijn op

Dol zijn op

ik zal winnen

deze storm

Nu ben ik

die zeemeeuw

Het is de enige herinnering

die ik bewaar

En terugkomen

Bij jou thuis…