красное платье, pt. 2 - найтивыход

Твоё красное платье.

Твоё красное платье.

Твоё красное платье.

Красное платье.

Красное платье.

Твоё красное платье.

Твоё красное платье.

Твоё красное платье на облачном пирсе.

Снег падает хлопьями в мокрые ноги.

Ты ждала его так долго, ты ждала его так страстно —

С одинокой планеты Маленького Принца.

С обрывок фотографий на газетных вырезках

Осталось немного увидеть, осталось только лишь ждать.

Растворяться в замёрзших, усталых пирсах;

Растворяться в термосах на берегах рек,

В которых нам с тобой уже не плавать;

Рек, в которых нам нельзя утопать.

Я распишу тебе небо за этим рассветом,

В капельках солнца на ветках сирени.

Кем же мы стали, кем же мы были,

И что рисовали вдвоём мы на скалах,

В холодных грома раскатах;

В холодных грома раскатах.

Расцветай и с цветами на сердце

Покажи все свои идеалы.

Ты стремишься быть хоть кем-то,

Заливая веки сталью.

Прогулявшись по улице утром

Тем самым утром, где были не вместе —

Спой мне самую грустную песню:

Про перроны, пустые вокзалы.

Разбегайся и прыгай в туманы,

Береги своё красное платье.

Поцелуй на прощанье запястья,

Не на прощание, хоть так, на счастье

В стрелках часов.

Тем холодным сентябрьским утром,

Вспоминая далёкие дали,

Как соседям спать не давали,

И что стало с нами потом.

Задыхаясь, выплывать только жить одной тобою.

Задыхаться и бежать слёзно прям по мостовой.

Перекошенные лица у знакомых

И в квартире снова пусто стало, ничего.

Выбивая из бетона эти фрески

В старой улице, где всё было по-прежнему нечестно,

Но внимание прохожих уж ничто так не захватит

Только может быть твоё красное платье!

Красной помадой я распишу тебе небо.

Смотри, там за отражением виднеется пирс.

Там дети искали в песках подводные камни

И обессиленные люди там падали ниц.

Обессиленные плакали и снова вставали,

Чтобы в обрывках газет не найти своих лиц.

Обездоленные в берегах подолгу искали,

И так хотели найти в сердце что от боли пищит.

Вырезки из журналов.

Я помогу тебе, только скажи!

Je rode jurk

Je rode jurk

Je rode jurk

Rode jurk.

Rode jurk.

Je rode jurk

Je rode jurk

Je rode jurk op de bewolkte pier.

Sneeuw valt in vlokken op natte voeten.

Je hebt zo lang op hem gewacht, je hebt zo hartstochtelijk op hem gewacht -

Van de eenzame planeet van de Kleine Prins.

Uit een fragment van foto's op krantenknipsels

Het blijft om een ​​​​beetje te zien, het blijft alleen om te wachten.

Los op in bevroren, vermoeide pieren;

Oplossen in thermosflessen aan de oevers van rivieren,

Waarin jij en ik niet meer kunnen zwemmen;

Een rivier waarin we niet kunnen verdrinken.

Ik zal de lucht voor je schilderen na deze dageraad,

In zonnedruppels op lila takken.

Wie zijn we geworden, wie zijn we geweest?

En wat tekenden we samen op de rotsen,

In koude donderslagen;

In koude donderslagen.

Bloei met bloemen in je hart

Laat al je idealen zien.

Je streeft ernaar om op zijn minst iemand te zijn

Opvullen van de oogleden met staal.

's Ochtends over straat lopen

Diezelfde ochtend, waar we niet samen waren...

Zing me het droevigste lied

Over perrons, lege stations.

Ren naar boven en spring in de mist,

Zorg goed voor je rode jurk.

Kus vaarwel polsen

Niet voor afscheid, maar toch voor geluk

In de wijzers van de klok.

Op die koude septemberochtend

Verre afstanden onthouden

Hoe de buren niet mochten slapen,

En wat er daarna met ons gebeurde.

Ademloos, om naar buiten te zwemmen om alleen door jou te leven.

Om te stikken en in tranen recht over het trottoir te rennen.

Vervormde gezichten van kennissen

En het appartement was weer leeg, niets.

Deze fresco's uit beton halen

In de oude straat waar alles nog oneerlijk was

Maar niets trekt de aandacht van voorbijgangers

Alleen misschien je rode jurk!

Met rode lippenstift zal ik de lucht voor je schilderen.

Kijk, er is een pier achter de reflectie.

Daar zochten de kinderen naar valkuilen in het zand

En daar vielen de uitgeputte mensen op hun gezicht.

De uitgeputten huilden en stonden weer op,

Om hun gezichten niet te vinden in stukjes kranten.

De onteigenden aan de kusten zochten lange tijd,

En dus wilden ze in het hart vinden wat piept van pijn.

Knipsels uit tijdschriften.

Ik zal je helpen, vertel het me gewoon!