На краю земли - найтивыход, Atsitmc

Тысяча сантиметров до края Земли

Я стоял на краю, видел мир изнутри

Кричал что-то вслед, прогибающему себе,

Но тот лишь молчал, делал вид, что не мне

Время уходит и тебе наплевать

Ну что ты молчишь, отсюда нужно бежать

Мы все здесь подохнем от неизбежной тоски

Мы так близки…

Так близки…

Мы стояли у края, и просто мечтали

Остаться навеки-веков сопляками

Чтоб прям до конца, ни на что не взирая

Любить, всех вокруг забывая

Страдая по морю, я забыл о тебе

Моей самой светлой, угасшей мечте

Я остался один на один в темноте

В этом психоделическом сне

Сжимая в ладонях остатки весны

Надежно схватившись за руки друг-друга

Я выбираю жить, не как вы,

Но что-то на спад все возможности, сука

Они все подохнут, не веря в любовь

Твоими слезами наполнив бокалы

Твой новый гнилой избил тебя вновь,

Но ты же готова терпеть все страдания

И в пустоте всех прожитых лет

Ты поймешь, наконец, зачем им твое тело

Ты посмотришь на небо, там против тебя

Твои снова разбиты колени впустую,

А ночами, как раньше, бывает рисую

На меня ты не злись, я по ним не тоскую

Портреты там всяких блядей, мне ненужных

Лишь для тебя мне бы быть самым лучшим

Ты подымаешь глаза…

С тобой опять кто-то рядом,

А по щеке слеза

Ты провожаешь взглядом

Воспоминание о нас и мой простывший хриплый голос

Исчезают в темноте, ты не устала врать себе

На этих стенах копятся вопросы, видно просто не дорос

Останусь лужей горьких слез, в кислоте твоих волос

На краю земли, только мы

Только с тобой, свое сердце открой

Мои стрелки часов, пепел прошлых грехов

Нас уже не спасти, нас заноси

На краю земли, только мы

Только с тобой свое сердце открой

Мои стрелки часов, пепел прошлых грехов

Нас уже не спасти…

Останови меня, я так давно не видел света

И эта песня для тебя

Моя любовь пропала где-то

Я каждый день открываю глаза

В надежде прикоснутся руками

Своими словами ты убила меня

Растоптав любовь ногами

Оставив только поцелуй на фотографии, мы

Столкнулись где-то в сантиметрах на краю земли

И твой прокуренный голос, сюда же стрелки часов

Проклятие прожитых снов, мораль забытых стихов

Остатки вылились на пол, как будто больше не надо

Чернила пачкали скатерть, тюли летели в стены

И по кускам собирая, я мчусь от края до края

Наш искалеченный мир, похож на оригами,

Но ты услышишь и не вспомнишь, что было между нами…

Растоптав любовь ногами…

Duizend centimeter tot de rand van de aarde

Ik stond op de rand, zag de wereld van binnenuit

Riep iets na, zich buigend,

Maar hij zweeg alleen en deed alsof het niets voor mij was

De tijd dringt en het kan je niet schelen

Nou, waarom zwijg je, je moet wegrennen van hier

We zullen hier allemaal sterven van het onvermijdelijke verlangen

Wij zijn zo dichtbij...

Zo dichtbij...

We stonden aan de rand en droomden gewoon

Blijf voor altijd en altijd eikels

Dus dat recht tot het einde, wat er ook gebeurt

Om lief te hebben, iedereen in de buurt te vergeten

Lijdend op zee, ik was je vergeten

Naar mijn helderste, vervagende droom

Ik werd alleen gelaten in het donker

In deze psychedelische droom

De overblijfselen van de lente in de handpalmen knijpen

Elkaars handen stevig vasthouden

Ik kies ervoor om te leven, niet zoals jij,

Maar iets op het verval van alle mogelijkheden, teef

Ze zullen allemaal sterven, niet gelovend in liefde

Glazen vullen met je tranen

Je nieuwe rot heeft je weer verslagen

Maar je bent klaar om al het lijden te doorstaan

En in de leegte van alle geleefde jaren

Je zult eindelijk begrijpen waarom ze je lichaam nodig hebben

Je kijkt naar de lucht, het is tegen je

Je gebroken knieën weer voor niets

En 's nachts, zoals voorheen, teken ik

Je bent niet boos op mij, ik verlang niet naar hen

Portretten daar van allerlei hoeren, voor mij overbodig

Alleen voor jou zou ik de beste zijn

Je slaat je ogen op...

Er staat weer iemand naast je

En op de wang een traan

Je volgt met je ogen

De herinnering aan ons en mijn koude schorre stem

Verdwijn in het donker, je bent het niet beu om tegen jezelf te liegen

Vragen stapelen zich op aan deze muren, je kunt zien dat het gewoon niet volwassen is

Ik zal een plas bittere tranen blijven, in het zuur van je haar

Aan het einde van de aarde, alleen wij

Alleen met jou, open je hart

Mijn wijzers, de as van zonden uit het verleden

We kunnen niet langer worden gered, breng ons

Aan het einde van de aarde, alleen wij

Alleen met jou open je hart

Mijn wijzers, de as van zonden uit het verleden

We zijn niet te redden...

Stop me, ik heb het licht al zo lang niet meer gezien

En dit liedje is voor jou

Mijn liefde is ergens weg

Ik open mijn ogen elke dag

In de hoop dat ze zullen aanraken met hun handen

Met jouw woorden heb je me vermoord

Liefde onder de voeten vertrappen

We laten alleen een kus achter op de foto, we

Ergens in centimeters aan de rand van de aarde gebotst

En je rokerige stem, hier zijn de wijzers van de klok

De vloek van geleefde dromen, de moraliteit van vergeten verzen

De rest stroomde uit op de vloer, alsof er niet meer was

Inkt bevlekte het tafelkleed, tule vloog tegen de muren

En als ik stukken verzamel, haast ik me van rand tot rand

Onze kreupele wereld is als origami

Maar je zult horen en je niet herinneren wat er tussen ons is gebeurd...

Liefde vertrappen met je voeten...