Звездочёт - найтивыход, Jazzbe

Курю, чтоб сократить минуты ожидания

Смотря на след ушедших лет, пройденных расстояний

Чужие города мелькают вдалеке огнями

Те, в которых не был никогда и буду там едва ли

На отражении окна мелькают декорации

Заводы, школы и дома, разваленные станции

Слипаются картинки кружевным калейдоскопом

Я хотел найти любовь, но приобрёл здесь только опыт

Выходят пассажиры, пустоту оставив

Мы были не чужими, но мы стали неизвестны

За новым поворотом наши рельсы разойдутся

Меняются попутчики, маршруты остаются

И с каждым километром я всё дальше от начала

То, что было перманентным раньше, не приметным стало

Моя жизнь- дорога из путей, а я считаю шпалы

Как минуты или как людей, как-то чего так мало

Раз — вечность — это точно не про нас

Два — правда в том, что правда не права

Три — память как сама обманут

Четыре — у правды нету места в этом мире

Пять — время заставляет выбирать

Шесть — я отдам всё, что у меня есть

Семь — чтобы расквитаться насовсем

С тем, для кого я больше стал никем

Эта осень прошла

Эта осень должна

Показать мне свои полумеры

И Луна взошла

И поставила штамп

На твоей же судьбе, недомерок

Пересчитывай звёзды на небе

Так, чтобы не попадаться на те же

Снова тот же гештальт

Снова осень и грабли

Даже грабли — невежда

Не дави мне своей прямотой

Покажи по-настоящему, ведь я перед тобой

Скоро, может быть узнаешь

Как жестоко быть собой

Как можно вдвоём звёзд коснуться рукой, блять

Раз — это дело больше не про нас

Два — тыкала твоя-моя судьба

Три — красота всегда твоя внутри

Четыре — у правды нету места в этом мире

Пять — снова на двуспальную кровать

Шесть — для тебя всего лишь это лесть

Семь — чтобы расквитаться насовсем

С тем, для кого я больше стал никем

Для кого я больше стал никем, блять

Ik rook om de minuten van wachten te verkorten

Kijkend naar het spoor van vervlogen jaren, de afgelegde afstanden

Buitenlandse steden flikkeren in de verte met licht

Die waar ik nog nooit ben geweest en er nauwelijks zal zijn

Landschap flikkert op de reflectie van het raam

Fabrieken, scholen en huizen, ingestorte stations

Foto's plakken aan elkaar als een kanten caleidoscoop

Ik wilde liefde vinden, maar ik heb hier alleen ervaring opgedaan

Passagiers vertrekken en laten een leegte achter

We waren geen vreemden, maar we werden onbekend

Voor een nieuwe bocht zullen onze rails divergeren

Passagiers veranderen, routes blijven hetzelfde

En met elke kilometer ben ik verder van het begin

Wat voorheen permanent was, is onzichtbaar geworden

Mijn leven is een weg van de paden, en ik tel de slapers

Zoals minuten of mensen, op de een of andere manier is er zo weinig

Eens - eeuwigheid - het gaat zeker niet om ons

Twee - de waarheid is dat de waarheid niet klopt

Drie - het geheugen zelf is misleid

Vier - de waarheid heeft geen plaats in deze wereld

Vijf - de tijd laat je kiezen

Zes - Ik zal alles geven wat ik heb

Zeven - om voor goed wraak te nemen

Met degene voor wie ik niets meer ben geworden

Deze herfst is voorbij

Dit najaar moet

Laat me je halve maten zien

En de maan is opgekomen

En gestempeld

Op je eigen lot, klootzak

Tel de sterren aan de hemel

Om niet voor hetzelfde te vallen

Weer dezelfde gestalt

Weer herfst en een hark

Zelfs een hark is een onwetendheid

Zet me niet onder druk met je directheid

Echt laten zien, want ik sta voor je

Binnenkort weet je het misschien

Hoe wreed is het om jezelf te zijn

Hoe kunnen twee sterren de hand aanraken, verdomme?

Eens - dit gaat niet langer over ons

Twee - de jouwe gepord - mijn lot

Drie - schoonheid is altijd van jou

Vier - de waarheid heeft geen plaats in deze wereld

Vijf - terug naar het tweepersoonsbed

Zes is gewoon vleierij voor jou

Zeven - om voor goed wraak te nemen

Met degene voor wie ik niets meer ben geworden

Voor wie ik niets meer ben geworden, verdomme