Seelenland - Nagelfar

Als der Himmel sich schwärzte

fielen unsere Brüder.

Mit dem sterbenden Licht

eines klaren Wintertages

erlagen ihre Körper

dem blutroten Schnee,

und über weite Felder — der Trauer —

sah ich den Krieg…

Unter kahlen Bäumen

blieb Ich allein zurück.

Mein Flegel blutbeschmiert

und meine Seele vernarbt in Ewigkeit,

schrei' ich hilflos

in die kalte Winternacht.

Dort, wo die Berge sind, weinen die Feen

um diese Schlacht.

Alles weicht Stille.

Mein Freund, der Wind, er trauert.

Im schmerzfahlen Mondschein

verzerrt mein Gesicht…

Eine Maske der Bitternis und der Dunkelheit

die meine einst liebende Seele verdammt…

Und ich kenne die Kälte der Nacht.

Ich weiß um den Frost des inneren Ichs

und ich, der Zeuge des Sieges…

ich, der Sieg…

Aber, als die Elfen starben

mit den Feen und Wäldern

und ich mich stehen sah, allein

auf dem Schlachtfeld meiner Seele

bin ich… für immer… gestorben…

in Ewigkeit… in Ewigkeit…

Toen de lucht zwart werd

vielen onze broeders.

Met het stervende licht

een heldere winterdag

hun lichamen bezweken

de bloedrode sneeuw

en over brede velden - van rouw -

Ik heb de oorlog gezien...

Onder kale bomen

Ik bleef alleen.

Mijn lul besmeurd met bloed

en mijn ziel is getekend voor de eeuwigheid,

Ik schreeuw hulpeloos

in de koude winternacht.

Waar de bergen zijn, huilen de feeën

voor deze strijd.

Alles maakt plaats voor stilte.

Mijn vriend de wind, hij rouwt.

In het bleke maanlicht

vervormt mijn gezicht...

Een masker van bitterheid en duisternis

mijn ooit liefhebbende ziel veroordelen...

En ik ken de kou van de nacht.

Ik weet over de vorst van het innerlijke zelf

en ik, de getuige van de overwinning...

ik, de overwinning...

Maar toen de elven stierven

met de feeën en bossen

En ik zag mezelf alleen staan

op het slagveld van mijn ziel

Ik... stierf voor altijd...

voor altijd voor altijd...