Schwanengesang - Nagelfar

Verklungene Mren in des Skalden Hall

Als der khne Degen am Saume des Waldes den Hauch vernahm

Ein Hauch waidlichen Stolzes vermummt in Huf und Mantel

Gar gro war der Wonnerausch der seine Seele beflgelte

Gleich einem Sturmhengst

dem lockenden Gewieher

Nachpreschend

seiner Bestimmung entgegen …

Dies geschah als des Wodanbaumes Bltter ihren frischgrnen Glanz

verloren,

der letzte Nagel der Vollendung des Totenschiffs gereichte

die Midgardschlange sich im grimmen Ha hob

der Fenriswolf heulend an seinen Fesseln ri —

als sich das groe Weltenjahr dem Ende zuneigte

Den Armen des Tages auf Wundermren entzogen

brausen die sturmgleich der Zwlfmannstarke mit dem Einugigen —

ber blhende Flure den Unholden entgegen

Gro ist das Kampfgetse als Gugnirs Schaft die wilden Horden

berfliegt.

Und gro ist

der des Drichten Klinge

verbreitende Schrecken

seiner Bestimmung entgegen …

Dies geschah als kein Frhling mehr nahen wollte,

die Raben vor Lust krchzten

aus Bergschluchten das Freudengeheul blutgieriger Grauwlfe schallte

kein Wehrgeld bezahlt und keine Freundeshand begraben wurde

als die Gtter ihrer Shne schuldig wurden

Ein Unhold folgt dem anderen in Hellias Reich

Doch als die Schlacht gewonnen

der letzte den Streichen der Verbndeten weichen mute

fand eine Gere von Walkrenhand gefhrt seinen Weg in des Drichten Herz

Rot frbte sich der Boden

rosenrot wie der Himmel der untergehenden Sonne

Mit letztem Herzschlag erreichten

die Worte Walvaters des Waidmanns Gehr.

Hchste Zeit ist es, meine Heerscharen zum Streite zu rsten

Vervaagde sprookjes in de Skalden's Hall

Toen het stoutmoedige zwaard aan de rand van het bos de adem hoorde

Een vleugje wilde trots gehuld in hoef en mantel

Heel groot was de extase die zijn ziel vleugels gaf

Als een stormhengst

de aanlokkelijke hinnik

achtervolgen

tegen zijn doel...

Dit gebeurde toen de bladeren van de wodanboom hun frisse groene glans kregen

kwijt,

de laatste spijker was genoeg om het dodenschip te voltooien

de Midgard-slang rees op in woeste Ha

de Fenriswolf die huilt om zijn boeien ri -

toen het grote kosmische jaar ten einde liep

Beroofd van de armen van de dag op Miracles

brullen als een storm de twaalf man sterk met eenogige -

Over bloeiende velden naar de duivels

Geweldig is het gebrul van de strijd als Gugnir's schacht de woeste hordes

vliegt voorbij.

En groot is

die van het mes van de rechter

terreur verspreiden

tegen zijn doel...

Dit gebeurde toen er geen lente meer zou komen,

de raven kwaakten van plezier

het gehuil van vreugde van bloeddorstige grijze wolven klonk uit bergkloven

er werd geen militair geld betaald en de hand van geen vriend werd begraven

toen de goden schuldig werden aan hun zonen

De ene duivel volgt de andere in Hellia's rijk

Echter, aangezien de strijd won

de laatste moest wijken voor de grappen van de geallieerden

een apparaat geleid door de hand van een muilezel vond zijn weg naar het hart van de man

De grond werd rood

rozerood als de lucht van de ondergaande zon

Bereikt met laatste hartslag

de woorden van Walvaters Waidmanns Gehr.

Het is de hoogste tijd om mijn legers tot een gevecht op te wekken