Fäden des Schicksals - Nagelfar

Von Geburt an durch das Leben gehetzt

Werden dem Schicksal keine Grenzen gesetzt

Auf einzelne Fäden alles Sein gespannt

Hält das Schicksal sie fest in der Hand

In den Weltenlauf strickt es sie ein

Herrschend — über Wollust und Pein

Doch gleich, wie wir uns drehen und wenden:

Im Namen des Schicksals müssen wir es vollenden.

Sirenengeheul erweckt die Stille der Nacht

Ein dumpfes Grollen am Firmament

Es ertönt ein Lied, welches die Heimat nur bange singt

Doch ihre Kinder hören es nicht!

Sie singen Lieder, die die Heimat nur bange singt

Doch ihre Kinder bangt es nicht!

Doch vergeblich scheint die Ruh

Denn das Lied drang ein ins beengte Tal

Bewegend die Lüfte — durch alle Spalten und Klüfte

So macht das Licht aus, der Feind könnte euch sehen!

«Mutter, ich muss nach oben gehen

Dem Feind ins Gesichte sehen

Die Heimat darf heut Nacht nicht untergehen

Für sie will ich im Kampf bestehen!»

«Kind, Du wirst die Nornen sehen

Der Tod wird dich zu sich nehmen

Doch will ich Dich gehen sehen

Und muss meine Ängste überstehen!»

In Rage das Herz;

die Angst im Stolz erstickend

Zeichnet das Auge den letzten Weg

Es erwacht ein Trieb, welcher stets nach Treue ringt

Erwacht ein Trieb, welcher stets nach Ehre ringt

Doch nach dem Tod ringt er nicht!

Doch ertönen von fern erneut ihre Lieder

Denn sie kehren wieder — wieder in jener Nacht

Um zu beenden, was noch nicht vollbracht

So macht das Licht aus, der Feind könnte euch sehen!

Denn vergeblich ist der Ruhm

Als in jener Nacht des Kriegers Herz

Seine letzte rote Träne für die Heimat weint

So geht sein Licht aus, der Feind konnte ihn sehen!

«Nein!»

Ihr totes Erbe fest an sich gedrückt

Kniet die Mutter vor einem Berg aus Trümmern

Es ertönt ein Lied, welches sie nur bange singt

Doch ihr Kind hört es nicht!

Sie singt ein Lied, welches uns nur bange klingt

Doch ihr Kind hört es nicht!

«Macht das Licht aus!»

Vanaf de geboorte door het leven gehaast

Er zullen geen grenzen zijn aan het lot

Allemaal uitgerekt op individuele draden

Het lot houdt haar in haar hand

Het breit ze in de wereldcursus

Regeren - over lust en pijn

Maar hoe we ook draaien en draaien:

In naam van het lot moeten we het voltooien.

Huilende sirenes wekken de stilte van de nacht

Een dof gerommel aan het firmament

Er klinkt een lied, dat het vaderland alleen angstig zingt

Maar hun kinderen horen het niet!

Ze zingen liedjes die hun thuisland alleen met angst zingt

Maar uw kinderen zijn niet bang!

Maar de rest lijkt tevergeefs

Want het lied drong door in de smalle vallei

De lucht verplaatsen — door alle kieren en kloven

Dus doe het licht uit, misschien ziet de vijand je!

"Moeder, ik moet naar boven"

Neem het op tegen de vijand

Thuis mag vanavond niet vergaan

Ik wil voor ze vechten!"

«Kind, je zult de Nornen zien

De dood zal je nemen

Maar ik wil je zien gaan

En moet mijn angsten overwinnen!"

Het hart raast;

verstikkende angst in trots

Trekt het oog op de laatste manier

Een instinct ontwaakt, dat altijd worstelt om loyaliteit

Een instinct ontwaakt, dat altijd worstelt voor eer

Maar na de dood worstelt hij niet!

Maar hun liedjes klinken weer van ver

Want ze zullen terugkeren - weer die nacht

Om af te maken wat nog niet af is

Dus doe het licht uit, misschien ziet de vijand je!

Omdat glorie tevergeefs is

Dan in die nacht het hart van de krijger

Zijn laatste rode traan om zijn vaderland huilt

Dus zijn licht gaat uit, de vijand kan hem zien!

"Nee!"

Haar dode erfenis stevig vastgeklemd

De moeder knielt voor een berg puin

Er klinkt een lied, dat ze alleen angstig zingt

Maar je kind hoort het niet!

Ze zingt een liedje dat voor ons alleen maar eng klinkt

Maar je kind hoort het niet!

"Doe het licht uit!"