Kapitel 4 (Der Winter): Trümmer - Nagelfar

Strömungen fordern alles Leben in sich so bannen mich einst Existenzen.

Ermüdet knieend langsam zögernd verschlingen, irren um Wege zu Träumen.

Endzeit

Wege zu Träumen?

Ich richte mich auf über Hüllen.

Verschlingt die Sonne auf (der) Jagd.

Der Ewigkeit Herkunft entsprungenen — Leids — ist,

wenn der Frühling der Frühling (er) stirbt.

Ich richte mich auf über Hüllen.

Verschlingt die Sonne auf (der) Jagd.

Der Ewigkeit entsprungenem — Leids — ist,

wenn der Frühling (er) stirbt.

Trauer und Hass hießen meine Kräfte vergessen

aber verbanden mich mit der Existenz jenseits der Tore.

Lichter (durch springen) durchdringen.

(…)

Bewusst öffne ich Zeiten!

Stromen eisen al het leven in zichzelf op, dus zodra bestaans mij verbannen.

Vermoeid geknield langzaam verslinden, dwalen over paden naar dromen.

eindtijden

Manieren om te dromen?

Ik stijg boven de schede uit.

Verslindt de zon tijdens het jagen.

De oorsprong van de eeuwigheid - lijden - is,

wanneer de lente sterft, sterft de lente (hij).

Ik stijg boven de schede uit.

Verslindt de zon tijdens het jagen.

Van eeuwigheid ontstaan ​​- lijden - is,

wanneer de lente (hij) sterft.

Verdriet en haat zorgden ervoor dat mijn krachten werden vergeten

maar verbond me met het bestaan ​​buiten de poorten.

Lichten doordringen (door te springen).

(...)

Ik open bewust de tijden!