Полночь - Надежда Кадышева

В нашем парке у вокзала

Первых встреч остался запах

Осень листья все украла

Закружила звуки в гаммах.

Тихо дождь стучит по крыше

За окном маячит ночь

Кто-то шлет надежду свыше

Стрелки бьют уже полночь.

Где-то там в ночи гуляют

наши тени каждый вечер

Чувства тают-замерзают

И любовь уносит ветер.

За стеной шумят соседи

Стук на лестнице, за дверью

Помню пряди цвета меди

Жду звонка и в чудо верю.

Голос теплый твой не слышу

Мыслей горьких кружит рой

Ревность стонет, ранит душу

Разлучая нас с тобой.

Op ons park bij het station

De geur van de eerste ontmoetingen bleef

Herfstbladeren allemaal gestolen

Ze wervelde de geluiden in toonladders.

Stilletjes beukt de regen op het dak

De nacht doemt op buiten het raam

Iemand zendt hoop van boven

Pijlen slaan al middernacht toe.

Ergens daar in de nacht lopen ze

onze schaduwen elke avond

Gevoelens bevriezen

En liefde wordt meegevoerd door de wind.

Buren maken lawaai achter de muur

Klop op de trap, buiten de deur

Ik herinner me strengen koperkleur

Ik wacht op een telefoontje en ik geloof in een wonder.

Ik hoor je warme stem niet

Een zwerm bittere gedachten cirkels

Jaloezie kreunt, doet pijn aan de ziel

Ons van u scheiden.