Не жалею, не зову, не плачу - Надежда Кадышева

Не жалею, не зову, не плачу,

Все пройдет, как с белых яблонь дым.

Увяданья золотом охваченный,

Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,

сердце, тронутое холодком,

И страна березового ситца

Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий, ты все реже, реже

Расшевеливаешь пламень уст.

О, моя утраченная свежесть,

Буйство глаз и половодье чувств.

Я теперь скупее стал в желаньях

Жизнь моя, иль ты приснилась мне?

словно я весенней, гулкой ранью

Проскакал на розовом коне.

Не жалею, не зову, не плачу

Все пройдет, как с белых яблонь дым.

Увяданья золотом охваченный,

Я не буду больше молодым.

Ik heb geen spijt, bel niet, huil niet,

Alles gaat voorbij als rook van witte appelbomen.

Verwelkend goud omarmd,

Ik zal niet meer jong zijn.

Nu zul je niet zo vechten,

koud aangeraakt hart

En het land van berkenchintz

Het zal je niet verleiden om op blote voeten rond te dwalen.

Zwervende geest, je bent steeds minder

Je roert de vlam van je mond.

Oh mijn verloren frisheid

Een rel van ogen en een stroom van gevoelens.

Ik ben nu gierig geworden in verlangens

Mijn leven, of heb ik over jou gedroomd?

alsof ik een lente ben, vroeg echoënd

Rijd op een roze paard.

Ik heb geen spijt, bel niet, huil niet

Alles gaat voorbij als rook van witte appelbomen.

Verwelkend goud omarmd,

Ik zal niet meer jong zijn.