На забытом берегу - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Вечер розовой краской заката

Зачеркнул налетевшую грусть.

Неразгаданный мой, непонятный,

Мы не вместе с тобой, ну и пусть.

Как далёкое эхо былого,

Мне послышались вдруг в тишине

Три желанных, несбыточных слова,

Так тобой и не сказанных мне.

Поросло быльём былое

На забытом берегу,

Только сердце успокоить

До сих пор я не могу.

Может, стану я другою,

Да от прошлого сбегу,

Только сердце успокоить

Всё равно я не смогу.

Бродит ветер в некошенных травах,

Веет холодом, плечи знобя.

Мы с тобой были оба неправы,

Я — любя, ты — совсем не любя.

Я судьбою твоею не стану,

Как не станешь ты суженым мне.

Но когда я грустить перестану,

Буду я несчастливой вдвойне.

Вечер розовой краской заката

Зачеркнул налетевшую грусть.

Неразгаданный мой, непонятный,

Мы не вместе с тобой, ну и пусть.

Avond roze zonsondergang verf

Doorgestreept het opgehoopte verdriet.

Mijn onopgeloste, onbegrijpelijke,

We zijn niet samen met jou, het zij zo.

Als een verre echo van het verleden

hoorde ik ineens in stilte

Drie gewenste, onrealistische woorden,

Dus jij en niet tegen mij verteld.

Overwoekerd met verleden

Op de vergeten kust

Kalmeer gewoon het hart

Tot nu toe kan ik dat niet.

Misschien zal ik anders zijn

Ja, ik zal wegrennen van het verleden,

Kalmeer gewoon het hart

Hoe dan ook, ik kan het niet.

De wind dwaalt door ongemaaid gras,

Blaast koude, rillende schouders.

Jij en ik hadden het allebei fout

Ik ben lief, jij bent helemaal niet lief.

Ik zal niet jouw lot worden,

Hoe word je niet mijn verloofde.

Maar als ik stop met verdrietig te zijn,

Ik zal dubbel ongelukkig zijn.

Avond roze zonsondergang verf

Doorgestreept het opgehoopte verdriet.

Mijn onopgeloste, onbegrijpelijke,

We zijn niet samen met jou, het zij zo.