Милая роща - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Вот она милая роща, ветер шумит надо мной,

Ветки берёзок полощет, сон навевает лесной.

Сколько стволов побелённых, сколько их ввысь поднялось?!

Всё это с детства знакомо, с сердцем навеки срослось.

Проигрыш.

Будто опять ты безусый рядом с девчонкой стоишь,

Вместо кораллов на бусы, гроздья рябины даришь.

Будто бы смех её звонкий в чаще лесной раздался,

Только у бывшей девчонки есть уже снохи и зятья.

Проигрыш.

Край мой единственный в мире, где я так вольно дышу,

Поле раздвинула шире к роще зелёной спешу.

Хочется белым берёзкам низкий отвесить поклон,

Чтоб заслонили дорожку ту, что ведёт под уклон.

Чтоб заслонили дорожку ту, что ведёт под уклон.

Hier is het een lieflijk bosje, de wind ruist over mij,

Takken van berkenbomen spoelen, het bos roept een droom op.

Hoeveel witgekalkte stammen, hoeveel ervan stonden op?!

Dit alles is bekend van kinds af aan, is voor altijd samengegroeid met het hart.

Verliezen.

Alsof je weer naast het meisje zonder baard staat,

In plaats van koralen voor kralen, geef je clusters van lijsterbes.

Alsof haar sonore lach weerklonk in het struikgewas van het bos,

Alleen het voormalige meisje heeft al schoondochters en schoonzonen.

Verliezen.

Mijn enige land ter wereld waar ik zo vrij adem,

Ik spreidde het veld wijder uit naar het groene bosje.

Ik wil een lage buiging maken voor de witte berken,

Om het pad dat naar beneden leidt te blokkeren.

Om het pad dat naar beneden leidt te blokkeren.