Хас-Булат удалой - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

«Хас-Булат удалой!

Бедна сакля твоя;

Золотою казной я осыплю тебя.

Саклю пышно твою разукрашу кругом,

Стены в ней обобью я персидским ковром.

Галуном твой бешмет разошью по краям

И тебе пистолет мой заветный отдам.

Дам старее тебя тебе шашку с клеймом,

Дам лихого коня с кабардинским тавром.

Дам винтовку мою, дам кинжал Базалай, —

Лишь за это свою ты жену мне отдай.

Ты уж стар, ты уж сед, ей с тобой не житье,

На заре юных лет ты погубишь ее.

Тяжело без любви ей тебе отвечать

И морщины твои не любя, целовать.

Видишь, вон Ямман-Су моет берег крутой,

Там вчера я в лесу был с твоею женой.

Под чинарой густой мы сидели вдвоем,

Месяц плыл золотой, все молчало кругом.

И играла река перекатной волной,

И скользила рука по груди молодой.

Мне она отдалась до последнего дня

И Аллахом клялась, что не любит тебя!

"

Крепко шашки сжимал Хас-Булат рукоять

И, схватясь за кинжал, стал ему отвечать:

«Князь!

Рассказ длинный твой ты напрасно мне рек,

Я с женой молодой вас вчера подстерег.

Береги, князь, казну и владей ею сам.

За неверность жену тебе даром отдам.

Ты невестой своей полюбуйся, поди —

Она в сакле моей спит с кинжалом в груди.

Я глаза ей закрыл, утопая в слезах,

Поцелуй мой застыл у нее на губах".

Голос смолк старика, дремлет берег крутой,

И играет река перекатной волной.

Тут рассерженный князь

Саблю выхватил вдруг;

Голова старика

Покатилась на луг.

Долго молча стоял

Князь у трупа столбом;

Сам себя укорял,

Но решил на своем.

Скоро пала роса,

Свежий ветер подул,

Смолкли птиц голоса,

Лишь реки несся гул.

С ревом бешеным вдруг,

Ударяясь в скалу,

Князь-убийца прыгнул,

И пошел он ко дну.

“Khas-Bulat durft!

Je arme saklya;

Ik zal je overladen met een gouden schatkist.

Ik zal je saklya rondom prachtig versieren,

Ik zal de muren erin stofferen met een Perzisch tapijt.

Galun je beshmet, ik zal langs de randen spreiden

En ik zal je mijn dierbare pistool geven.

Ik geef je een schijf met een teken ouder dan jij,

Ik zal je een onstuimig paard geven met een Kabardisch merk.

Ik geef mijn geweer, ik geef Bazalai's dolk,

Alleen hiervoor geef je me je vrouw.

Je bent al oud, je bent al grijs, ze kan niet met je leven,

Bij het aanbreken van een jonge leeftijd, zul je haar vernietigen.

Het is moeilijk om haar te antwoorden zonder liefde

En niet van je rimpels houden, kus.

Zie je, daar wast Yamman-Su de steile oever,

Daar was ik gisteren in het bos met je vrouw.

Onder de dikke plataan zaten we samen,

De maan zweefde goudkleurig, alles was stil rondom.

En de rivier speelde met een rollende golf,

En een hand gleed over de jonge borst.

Ze gaf zichzelf aan mij tot de laatste dag

En ze zwoer bij Allah dat ze niet van je hield!

"

Khas-Bulat greep de schijven stevig vast

En de dolk grijpend, begon hij hem te antwoorden:

"Prins!

Je verhaal is lang, je vertelde me tevergeefs,

Mijn jonge vrouw en ik lagen gisteren op je te wachten.

Zorg, prins, voor de schatkist en bezit het zelf.

Voor ontrouw zal ik je een vrouw cadeau doen.

Bewonder je bruid, ga -

Ze slaapt in mijn heiligdom met een dolk in haar borst.

Ik sloot haar ogen, verdrinkend in tranen,

Mijn kus bevroor op haar lippen."

De stem van de oude man zwijgt, de steile oever dommelt in,

En de rivier speelt met een rollende golf.

Hier is een boze prins

Hij trok plotseling zijn sabel;

hoofd van een oude man

In de wei gerold.

Lange tijd stond hij stil

De prins is bij het lijk met een pilaar;

Ik verweet mezelf

Maar ik heb zelf besloten.

De dauw viel al snel

Er waait een frisse wind

De stemmen van de vogels verstomden,

Alleen de rivier brulde.

Met een gekke brul plotseling,

De rots raken

De moorddadige prins sprong

En hij ging naar de bodem.