Деревенская дорога - Надежда Кадышева

От станции нашей дорога знакома,

Исхожены здесь все тропинки — пути.

К родному крыльцу деревенского дома

Веди меня, сердце, как в детстве веди.

В края луговые уводит дорога,

Уводит в речные края…

Как мало мне надо, как надо немного:

Жила бы деревня моя…

Жила бы деревня моя.

Вдали показались знакомые крыши,

Слезинкой блеснуло окно в полутьме.

Деревня, шаги на дороге заслыша,

Как мама, выходит навстречу ко мне.

В края луговые уводит дорога,

Уводит в речные края…

Как мало мне надо, как надо немного:

Жила бы деревня моя…

Жила бы деревня моя.

Тебя не забыть мне, родная сторонка,

Хоть время бежит, как вода сквозь песок.

Все так же спешит на свиданье девчонка,

Все так же скрипит деревянный мосток.

В края луговые уводит дорога,

Уводит в речные края…

Как мало мне надо, как надо немного:

Жила бы деревня моя…

Жила бы деревня моя.

Vanaf ons station is de weg vertrouwd,

Alle paden worden hier betreden - de paden.

Naar de inheemse veranda van een dorpshuis

Leid me, hart, zoals in de kindertijd leiden.

De weg leidt naar de rand van de weide,

Leidt naar het rivierland...

Hoe weinig ik nodig heb, hoe weinig ik nodig heb:

Mijn dorp zou leven...

Mijn dorp zou leven.

In de verte verschenen bekende daken,

Een raam in het halfduister glom als een traan.

Dorp, hoorde stappen op de weg,

Als een moeder komt ze me tegemoet.

De weg leidt naar de rand van de weide,

Leidt naar het rivierland...

Hoe weinig ik nodig heb, hoe weinig ik nodig heb:

Mijn dorp zou leven...

Mijn dorp zou leven.

Ik zal je niet vergeten, lieve kant,

Al loopt de tijd als water door het zand.

Het meisje heeft nog steeds haast om op date te gaan,

De houten loopbrug kraakt evengoed.

De weg leidt naar de rand van de weide,

Leidt naar het rivierland...

Hoe weinig ik nodig heb, hoe weinig ik nodig heb:

Mijn dorp zou leven...

Mijn dorp zou leven.